Ημέρα Τρίτη, 29-9-2020, αποχωρώ ώρα 13:30 το μεσημέρι από την παρέα μου, η οποία πίνοντας το καφεδάκι… έχει εξαντλήσει όλα τα επίκαιρα θέματα, και κατευθύνομαι από την κεντρική οδό 25ης Μαρτίου προς το σπίτι μου (όπου έζησαν οι παππούδες μου και οι γονείς μου) όπως κάνω συχνά για να απολαύσω με χαρά την υπέροχη εικόνα νεαρές μητέρες, πατέρες, παππούδες και γιαγιάδες να περιμένουν πρόσχαροι τα παιδιά ή τα εγγόνια τους.
Αυτά που σχόλασαν από το 1ο και 2ο δημοτικό σχολείο και χαρούμενα και ζωηρά ψάχνουν τους δικούς τους ανθρώπους.
Σημ.: είναι τέτοια η κίνηση, πάνω στη μεγάλη γέφυρα που προς τιμήν τους νεαρές εθελόντριες με στολή τροχονόμου ρυθμίζουν την κυκλοφορία.
Ξαφνικά σε όλο αυτό το πλήθος διέκρινα την φιγούρα ενός γνωστού ιερέα ο οποίος κρατούσε με τα δύο του χέρια δύο παιδάκια (προφανώς εγγόνια του) χωρίς να φοράει – όπως επιβάλλεται- την ενδεδειγμένη μάσκα.
Ειλικρινά λυπήθηκα διαπιστώνοντας ότι ήταν ο ίδιος που με συκοφαντίες και ψεύδη αναγόρευσε σε μέγα θέμα τρίλεπτη συζήτησή μας σε τυχαία συνάντηση που είχαμε σε κεντρικό δρόμο. Πέραν των άλλων χαρακτηρισμών με κατηγορεί χωρίς σοβαρό λόγο επειδή δεν φορούσα μάσκα, ενώ αυτός φορούσε.
Και το χειρότερο και παντελώς αδικαιολόγητο: Το γεγονός αυτό αναρτήθηκε σε τοπικά μέσα ενημέρωσης.
Σημ.: Να γελάς και να κλαις. Με αποκαλεί, δύο φορές, «αγαπητό φίλο», και ενώ δηλώνει ότι δεν θέλει να αποκαλύψει το όνομά μου με αναφέρει ως «ο συμπολίτης μας Κ.Β.», οποία υποκρισία.
Επίσης επικαλείται την αισχρή παροιμία «τη δική μας καμπούρα δεν τη βλέπουμε, μόνο των άλλων» αναφερόμενος πάλι σε εμένα. Προσπάθησα πολύ να ξεπεράσω τη θλίψη και την οργή μου για όλα αυτά όμως δυστυχώς συνέβη και κάτι χειρότερο.
Δύο ημέρες μετά, την εορτή του Αγίου Φανουρίου, πήγα να εκκλησιαστώ στην ομώνυμη μικρή εκκλησία.
Ξαφνικά οι δύο ιερείς που λειτουργούσαν εκεί μόλις με είδαν έρχονται και με τρόπο βίαιο με βγάζουν από την εκκλησία – άκουσον άκουσον – επειδή φορούσα μάσκα.
Ο ένας εξ αυτών μάλιστα ήταν τιμωρημένος από τον άξιο, πραγματικά θρησκευόμενο και θεοσεβούμενο, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας Θεόκλητο για παρόμοια συμπεριφορά που είχε προηγηθεί.
Τελειώνω επιλέγοντας να επικαλεσθώ – για παρηγοριά μου – ίσως η καθ υπέρβασην την ρήση του υπέροχου Έλληνα Νίκου Καζαντζάκη «…με καταραστήκατε Άγιοι Πατέρες… Εγώ σας δίνω την ευχή μου».
Ελπίζω η συνείδησή σας να είναι καθαρή σαν την δική μου και να είσαστε ηθικοί και θρησκευόμενοι όπως εγώ.
Κωνσταντίνος Βάσου
