Είναι πραγματικά δυσεξήγητο το πως μια κυβέρνηση με μεγάλη, κοινωνική αποδοχή, έως πρόσφατα τουλάχιστον, και με ισχυρή πλειοψηφία στη Βουλή, μόλις λίγους μήνες μετά την θριαμβευτική επανεκλογή της και με μίαν ισχνή και κατακερματισμένη αντιπολίτευση απέναντι της, κυριολεκτικά καταρρέει. Με το κυρίαρχο αφήγημα της “επιτυχίας” σε όλα να μην ισχύει πια και με τον πρωθυπουργό να μην αποτολμά δημόσιες εμφανίσεις λειτουργώντας κατά κανόνα υπόγεια για να αντιμετωπίσει τα σοβούντα σκάνδαλα και την όλο και μεγαλύτερη αμφισβήτηση. Σαν δικτατορίσκος λατινοαμερικάνικης μπανανίας. Ενώ οι πρωτοκλασάτοι υπουργοί του συνήθως κρύβονται από τα μέσα ενημέρωσης ώστε να αποφύγουν την περαιτέρω έκθεση. Οι μόνοι “μαχητές” που του απέμειναν, είναι, φευ, οι αετιδείς του Καρατζαφέρη οι οποίοι όμως όταν δεν είναι γραφικοί, γίνονται κοινοβουλευτικά επικίνδυνοι. Τί έχει συμβεί; Αρκούν από μόνες τους οι ερμηνείες της αλαζονείας που αναπόφευκτα δημιουργεί η εξουσία ή η κόπωση από την πολύχρονη άσκηση της για να εξηγήσουν την πολιτική ασφυξία που αντιμετωπίζει ο τόπος;
Εντελώς πρόχειρα θα μπορούσα να πω ότι τα πλεονεκτήματα του προηγούμενου, κυβερνητικού σχήματος, έχουν καταστεί τα βαρίδια του σημερινού. Μετά από ένα θλιβερό… rotation. Π.χ ο πολύ επιτυχημένος τεχνοκράτης κ. Πιερρακάκης είναι σήμερα ένας αδύναμος, σαφώς εκτός αντικείμενου αλλά και χωρίς φαντασία, υπουργός Παιδείας ο οποίος τοποθετήθηκε μόνο και μόνο για να προωθήσει τα πολυδιαφημισμένα, ιδιωτικά παραρτήματα των ξένων πανεπιστημίων. Με τα εγχώρια, παρατημένα στην προϊούσα παρακμή τους και χωρίς τις απαραίτητες, θεσμικές παρεμβάσεις. Όπως έχω ξαναπεί, τα ΑΕΙ στην Ελλάδα έχουν σχεδιαστεί για την ευημερία των καθηγητών και όχι για τους φοιτητές. Ένα κλειστό σύστημα που αναπαράγει τον εαυτό του όπως ακριβώς κλειστό – περίκλειστο είναι και το σύστημα που κυβερνά τη χώρα. Ενός ανδρός αρχή υπό κοινοβουλευτικό προσωπείο. Ίσως για αυτό, για την έλλειψη δηλαδή ευρύτερης συναίνεσης και δημοκρατικής διαβούλευσης, οι πρωτοβουλίες της κυβέρνησης καταλήγουν σε αποτυχία. Από την πανεπιστημιακή αστυνομία ως την δωρεάν παιδεία, υγεία κ.λπ. Αυτή η τελευταία, μαζί με την αργοκίνητη, διαπλεκόμενη δικαιοσύνη, αποτελεί τον μεγάλο ασθενή της χώρας. Αρκεί να επισκεφθεί κανείς ένα, οποιοδήποτε νοσοκομείο που διανυκτερεύει, για να αντιληφθεί το μέγεθος του δράματος. Κυβερνητική συνταγή ιδιωτείας: Τα πάντα στους ιδιώτες. Με αποτροπιασμό πληροφορήθηκα ότι ασθενής που περίμενε να χειρουργηθεί από το 2021, επιτέλους “εξυπηρετήθηκε” (sic) από τα νεοϊδρυθέντα, απογευματινά χειρουργεία καταβάλλοντας βέβαια, παρ’ ότι ασφαλισμένος, το κατιτίς του! (Η τελευταία “μεταρρύθμιση” της κυβέρνησης). Σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα, έχω την αίσθηση, πως αν ξύσεις λίγο την επικοινωνιακή κρούστα, κρύβεται δυσωδία. Η παρακμή της πατρίδας, με άλλα λόγια. Την οποία δεν χρειάζεται κανείς να είναι κοινωνικός ή πολιτικός επιστήμονας για να αντιληφθεί. Αρκεί να δει το άδειο βλέμμα και την δυσανεξία των καθημερινών ανθρώπων στους δρόμους – εκεί που βασανίζονται εγκλωβισμένοι ώρες για να πάνε στις δουλειές τους με τα βρώμικα λεωφορεία αφού το πολύτιμο μετρό παραμένει περιορισμένο – και με άθλια ποιότητα ζωής. Όλη η Ελλάδα ένα απέραντο Airbnb κι ένα απέραντο πάρκιγκ. Μαγική εικόνα!
Τέλος οι νέοι και κυρίως οι ανήλικοι. Μία ωρολογιακή βόμβα που αγνοούμε πότε θα εκραγεί. Ένας ολόκληρος κόσμος που μας είναι τελείως ξένος και που μας σνομπάρει όταν δεν μας περιφρονεί βαθύτατα. Εμάς, τους σοφούς ενήλικες που πάντως έχουμε φαλκιδεύσει και υπονομεύσει το μέλλον τους. Υποσχόμενοι αξιοκρατία και αριστεία. Αλλά προσφέροντας Γεραπετρίτη και Μενδώνη. Τα πιο σκοτεινά πρόσωπα της πολιτικοπολιτιστικής διαπλοκής. Και της δημοκρατίας των ημετέρων.
Η βία των ανηλίκων οφείλεται βέβαια στις διαλυμένες οικογένειες ενός κατεστραμμένου κοινωνικού ιστού – η λούμπεν Αγγλία του Μάικ Λη βρίσκεται πλέον στην Ελλάδα – αλλά και την άθλια, μονοσήμαντη και, πάνω απ’ όλα, θανάσιμα βαρετή εκπαίδευση. Η πρώην υπουργός Παιδείας προσφυώς κατήργησε τα καλλιτεχνικά μαθήματα ώστε να τα παιδιά να μην εκφράζονται, μόνο να παπαγαλίζουν προδιαγράφοντας την απόλυτη έκλειψη του μέλλοντος τους. Την οποία ενστικτωδώς οσμίζονται όπως ο λύγκας το αίμα. Και στο κέντρο αυτού του ενορχηστρωμένου χάους ο παντοδύναμος πρωθυπουργός ως ανεύθυνος άρχων, επικεφαλής μίας εξίσου ανεύθυνης κυβέρνησης. Συμπέρασμα: το παραμύθι δεν τραβάει άλλο κι οι πάντες ψηλαφούν τη γυμνότητα του βασιλιά. Τα Τέμπη αποκάλυψαν το πιο χυδαίο και αποκρουστικό πρόσωπο της εξουσίας και ο κ. Μητσοτάκης, ο πολύγλωσσος και επικονωνιακός, ο εκλεκτός των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον, ο απόφοιτος του Χάρβαρντ, κατάφερε να μεταμορφώσει εν μια νυκτί τους ασήμαντους, πολιτικούς του αντιπάλους σε “ρήτορες χρυσορρόες”. Επειδή μπορείς να κρύβεις την αλήθεια για πολύ από τους λίγους, για λίγο απ’ τους πολλούς αλλά όχι για πάντα από όλους. Στο πολιτικό προτσές η Νέμεσις, η αρχαία θεά, μπορεί να αργεί αλλά στο τέλος επιφαίνεται. Αυτοί που κάποτε ήταν μία ελπίδα υπέρβασης, σήμερα συγκροτούν τον πυρήνα του προβλήματος. Σ’ ένα δράμα που μόλις τώρα αρχίζει…Πάντως η αλλαγή της όποιας πολιτικής ατζέντας πάλι από τα στελέχη της Ν.Δ θα προέλθει. Αρκεί να μην είναι τόσο ψοφοδεή και να διεκδικήσουν με σοβαρότητα τον κεντρώο χώρο αλλά και την ανάταξη της χώρας. Η ιστορική τους ευθύνη. Η παρούσα, πολιτική ασφυξία δεν μπορεί να συνεχιστεί.
ΥΓ. Τελικά αυτοί θα ποινικοποιήσουν και τις κοινωνικές επαφές! Δεν θα λέμε πια “χρόνια πολλά” άφοβα ούτε θα τρώμε φοντανάκι για να μην παρεξηγηθούμε ενώ τα κυβερνητικά στελέχη θα παίρνουν άδεια για να παραστούν σε γάμους ή βαφτίσια. Σε κηδείες! Τέλος, ενώ οι πάντες αναφέρονται στον… “ακατανόμαστο” επιχειρηματία ο οποίος βυσσοδομεί εναντίον μιας άμεμπτης και λαοφιλούς κυβέρνησης, ουδείς θίγει το σκοτεινό πρόσωπο που κρύβεται στο ημίφως πρόσφατων και παλιότερων σκανδάλων. Ομερτά;
Μάνος Στεφανίδης
Βιογραφικό:
Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1945. Έχει πτυχίο Αρχαιολογίας και διδακτορικό δίπλωμα στην Ιστορία της Τέχνης. Επίσης έχει ένα γάμο, ένα διαζύγιο, μια κόρη. Από το 1980 είναι επιμελητής στην Εθνική Πινακοθήκη έχοντας κατά καιρούς διατελέσει επικεφαλής στο παράρτημά της στη Κέρκυρα και διευθυντής στο ιδιωτικό Μουσείο Φρυσίρα. Έχει εκπαιδευτεί στο Ντίσελντορφ και τη Νέα Υόρκη και έχει δώσει διαλέξεις και σεμινάρια σε πολλά μέρη του κόσμου και βέβαια στην Ελλάδα.. Αρθρογραφεί από εικοσαετίας για πολιτικά και πολιτιστικά θέματα ως βασικός συνεργάτης στο περιοδικό «Αντί», την «Ελευθεροτυπία» και την «Αυγή». Το 1990 ήταν ο Έλληνας κομισάριος στην Biennale της Βενετίας. Έχει παρουσιάσει πολυάριθμα εικαστικά ντοκιμαντέρ για την ελληνική τηλεόραση- πιο πρόσφατο το «Φανταστικό Μουσείο»- και τις εκπομπές «Εικονομάχοι και Εικονολάτρες» και «Η νήσος των θησαυρών» για το Γ’ Πρόγραμμα του ραδιοφώνου. Έχει οργανώσει δεκάδες εκθέσεις και έχει υπογράψει πολυάριθμους εικαστικούς καταλόγους. Το 2001 οργάνωσε τη διεθνή έκθεση «Γλωσσαλγία». Αισιοδοξεί ότι δεν εξέλιπαν οι αξιοπρεπείς άνθρωποι σ’ αυτό τον τόπο.
Κυριότερα βιβλία του:
Μικρή Πινακοθήκη. Πρόσωπα, κρίσεις και αξίες της νεοελληνικής τέχνης, εκδ. Καστανιώτη, 2002.
Ο πολιτισμός στην εποχή της μελαγχολίας, εκδ. Μίλητος, 2003.
Εικονο-ΓΡΑΦΕΣ. Η Ελληνική ομάδα Οπτικής Ποίησης, εκδ. Μίλητος, 2003.
Χάρτινη Ελένη, μυθιστόρημα, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, 2003.
Ο πολιτισμός στην εποχή της μελαγχολίας, εκδ. Αντί, 2004.
