Τη Δευτέρα, Ιουλίου, πραγματοποιήθηκε η φιλανθρωπική εκδήλωση “Αγαπάμε και βοηθάμε” τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, στον αύλειο χώρο του Ιερού Ναού Αγίας Παρασκευής Φλώρινας. Η εκδήλωση αποτελεί πρωτοβουλία της πολυβραβευμένης συμπατριώτισσας μας από την κυβέρνηση της Νότιας Αυστραλίας, Αλεξάνδρας Βακιτσίδου, και μεγάλης ομάδας εθελοντών από διάφορους φορείς της πόλης.
Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης έγινε μια αξιόλογη ομιλία από τον πρόεδρο του “Φ.Σ. Φ. Ο Αριστοτέλης” Κωνσταντίνο Ραπτόπουλο Χατζηστεφάνου με θέμα:
«Γηροκομείο Φλώρινας και Ι. Ν. Αγίας Παρασκευής – Βίοι Παράλληλοι»
Καλοκαίρι 1972. Φλώρινα. Γειτονιά Συνοικισμού Μοναστηριωτών, εκτός σχεδίου πόλεως. Χαμηλά σπίτια, αυλές με αγκαθωτά σύρματα, χωμάτινοι δρόμοι, γεμάτοι με πολλές παιδικές φωνές και σκόνη, πολλή σκόνη από τα παιχνίδια: τερματάκια, μπάλα, κεραμιδάκια, περιουσία, μήλα, το πιο μακρύ φρενάρισμα με το ποδήλατο (που είχε κόντρα για φρένα) και κρυφτό το βράδυ. Φυσικά κυριαρχούσε το «αντρικό» παιχνίδι του πολέμου (είτε με Γερμανούς και Έλληνες είτε με καουμπόηδες και ινδιάνους). Για αυτό το παιχνίδι όλα τα αγόρια προετοιμαζόμασταν ώστε να εντυπωσιάσουμε ή και να ξαφνιάσουμε τον οποιοδήποτε εχθρό μας, με το πλέον «θανατηφόρο», «ευθύβολο» και «εντυπωσιακό» όπλο. Αυτοσχέδιες και ξύλινες ως επί το πλείστον …ιδιοκατασκευές. Είχαμε και κάποια μονοκάψουλα κοκάλινα πιστόλια (με τα κόκκινα καψούλια), ό,τι απέμενε από τις Απόκριες, που τα όπλα εκείνα, τότε, είχαν την τιμητική τους…
Ένα τέτοιο καταπληκτικό όπλο που θα εξουδετέρωνε κάθε εχθρό μου με ευκολία, αλλά και θα με αναβάθμιζε, σε συμμάχους και αντιπάλους, βρήκα στο εσωτερικό της Αγίας Παρασκευής, που εκείνα τα χρόνια χτίζονταν ο μεγάλος ναός. Καθημερινά, η τότε παρέα παιδιών της γειτονιάς, βρισκόμασταν ως παρατηρητές των εκτελούμενων εργασιών ή παίζοντας στις άμμους, με τα τούβλα (φτιάχνοντας ντάνες, έτοιμες για μεταφορά από τους εργάτες την άλλη μέρα) ή ισορροπώντας στα δοκάρια ή ρίχνοντας πέτρες στον ασβέστη (καίγοντας χέρια, πόδια και κοντά παντελονάκια). Βρήκα λοιπόν ένα πλακέ ξύλο με σοβά, 50 πόντους είχε δεν είχε, σκισμένο κατά τύχη, λοξά, έτσι ώστε, στην παιδική μου φαντασία, να σχηματίζει ένα ιδανικό όπλο. Λεπτό μπροστά στην κάνη και πλατύ στο πίσω μέρος τον υποκόπανο. Ένας στρόγγυλος ρόζος που του έλειπε από την κάτω μεριά, χρησίμευε ως σκανδάλη, το έκανε το ιδανικό υπέρ-όπλο. «Αυτό είναι», είπα μέσα μου, «τώρα θα δούνε όλοι»…
Γεμάτος χαρά, τρέχω στο σπίτι μας, λίγα μέτρα πιο πάνω από εδώ και λέω με πρόσωπο που έλαμπε από χαρά και ικανοποίηση στην μαμά μου:
«Μαμά, κοίτα τί όπλο βρήκα!!!»
«Πού το βρήκες;», με ρωτά.
«Στην Αγία Παρασκευή»!!!
«Από την εκκλησία, δεν παίρνουμε, στην εκκλησία δίνουμε»!!!
Ιούλιος 2023.
Σεβασμιότατε
Σεβαστοί πατέρες
Σεβαστές Αυτοδιοικητικές, Τοπικές Αρχές, λοιποί επίσημοι, συνορίτες, κυρίες και κύριοι, αγαπητοί φίλοι.
Ξαναβρισκόμαστε εδώ στην αυλή της Αγίας Παρασκευής, τρία χρόνια μετά εξαιτίας της πανδημίας και, δυστυχώς όχι όλοι, για το Ετήσιο Καλοκαιρινό Συναπάντημα, την οικονομική ενίσχυση του Γηροκομείου της Ιεράς μας Μητροπόλεως.
Για να δώσουμε, όλοι μας, για το Γηροκομείο μας.
Μια συνάντηση, μια ιδέα, μια εκδήλωση, εξ αρχής δυναμική αλλά και παράξενη για τα δεδομένα της «κοιμισμένης» και «νωχελικής» Φλώρινας σε αυτές τις …αμερικανιές, που όμως με τα χρόνια (11+3 της προσμονής), εξελίχθηκε σε καλοκαιρινό πετυχημένο event (γεγονός), όχι μόνο της ενορίας της Αγίας Παρασκευής, αλλά της Φλώρινας.
Και αυτό διότι:
Είχε και έχει έναν και μόνο συγκεκριμένο σκοπό: την ενίσχυση του Εκκλησιαστικού Γηροκομείου μας, με διάφορους τρόπους.
Πραγματοποιείται (δηλ. οργανώνεται, σχεδιάζεται, προετοιμάζεται και εκτελείται), αποκλειστικά και μόνο από εθελοντές & εθελόντριες. Ό,τι βλέπετε να υπάρχει γύρω μας, όσοι συμμετέχουν, ό,τι προσφέρονται ως κεράσματα ή ως δώρα (από την λαχειοφόρο αγορά), είναι όλα προσφορές (επαγγελματιών, ιδιωτών, καταστημάτων, φορέων), που μαζεύτηκαν με κόπο και, όσους βλέπετε να βοηθούν και να κοπιάζουν είναι ανιδιοτελείς εθελοντές, πολλών ειδικοτήτων.
Έχει απτά και χειροπιαστά αποτελέσματα: Όσα χρήματα μαζεύονται γίνονται έργα στο Γηροκομείο. Πάλι από εθελοντές, πολυτεχνίτες αυτή την φορά, που αν και γνωστοί, δεν επιθυμούν να γίνουν δημοσιοποίηση των ονομάτων και των έργων τους: ανακαινίσεις και διαμόρφωση δωματίων, κατασκευή ξεχωριστών μπάνιων, υδραυλικές & θερμοϋδραυλικές εγκαταστάσεις, αγορά νέου εξοπλισμού (εστίασης, θέρμανσης, ηλεκτρονικού, κρεβάτια, κλπ), δημιουργία δωματίων φιλοξενίας, συντήρηση υπάρχοντος εξοπλισμού και επιδιόρθωση βλαβών, δημιουργία βοηθητικών χώρων, εξωτερικές εργασίες…
Άξιοι και να είναι πάντα καλά!!!
Το μεγαλύτερο όμως κέρδος είναι η καταπολέμηση της λήθης, όσον αφορά την ύπαρξη του Γηροκομείου μας. Διότι εάν το ξεχάσουμε, ή δεν το προσέχουμε το Γηροκομείο θα μαραζώσει, θα τελειώσει, θα κλείσει…
Γιατί όμως αυτή η εκδήλωση, ξεκίνησε και συνεχίζει να γίνεται στην αυλή της Αγίας Παρασκευής;
Γιατί δεν γίνεται σε έναν άλλο χώρο;
Σε κάποια αίθουσα ενός κέντρου, ενός ξενοδοχείου, ενός γηπέδου, στους χώρους ενός άλλου Ιερού Ναού;
Το Γηροκομείο και η Αγία Παρασκευή, πέρα από την χωροταξική γειτνίαση, αποτελούν Βίους Παράλληλους αν όχι επάλληλους!!!
Και εξηγούμαι:
α. Κατασκευάστηκαν περίπου τα ίδια χρόνια, από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 και αρχές της δεκαετίας του ’70. Με ανεξάρτητα έσοδα και εισφορές το καθένα και από διαφορετικά ταμεία. Την ευθύνη κατασκευής και διαχείρισης των εξόδων του Γηροκομείου είχε η Ιερά Μητρόπολη Φλωρίνης, ενώ της Αγίας Παρασκευής το εκάστοτε Εκκλησιαστικό Συμβούλιο. Και τα δυο αυτά όμως κτίσματα κατά βάση χτίστηκαν από τον πτωχό και πιστό λαό, με εράνους και δωρεές. Στην άκρη της -τότε- πόλης, συνδέθηκαν και στις καθημερινές συνομιλίες των κατοίκων μεταξύ τους, με έναν τρόπο αλληλεξάρτησης και ταυτοποίησης. Σαν GPS!!! Το Γηροκομείο, πού ήταν δίπλα στην Αγία Παρασκευή και η Αγία Παρασκευή που ήταν δίπλα στο Γηροκομείο.
β. Και τα δυο λειτουργούσαν κατά βάση, με εθελοντές και εθελόντριες. Τα μέλη των Εκκλησιαστικών Συμβουλίων στην Αγία Παρασκευή και οι αγίες γυναίκες του Γηροκομείου.
Οι αείμνηστες Χριστίνα Μασιώτη, Δήμητρα Δημητρίου και Ελισάβετ (Βέτα) Σάββα και αργότερα οι δυο αδελφές Πελαγία και Αγγελική, που ως μοναχές πλέον Παϊσία και Πορφυρία της Ιεράς Μονής Αγίου Μάρκου, για δεκαετίες και επί 24ώρου βάσεως, μαγείρευαν, φρόντιζαν, ψώνιζαν, καθάριζαν, έπλεναν, περιποιούνταν τους γέρους και τις γριές.
Οι τρεις πρώτες, υπέμεναν παραξενιές, ιδιοτροπίες, παράλογες φωνές, άδικα παράπονα, διαχειρίζονταν δύσκολες καταστάσεις, υποστήριζαν σωματικές και ψυχικές δυσκολίες…
Έκαναν τις νοσοκόμες, τις πλύστρες, τις αποκλειστικές, τις διαχειρίστριες, τους μεταφορείς, τους φορτοεκφορτωτές, τους συνοδούς, τις μυροφόρες στους νεκρούς…
Τις ξευτέλιζαν, τις προκαλούσαν, τις απειλούσαν, λίγα ευχαριστώ άκουγαν…
Τελευταίες κοιμόντουσαν -αν κοιμόντουσαν- και πρώτες ξυπνούσαν…
Μα αυτές, εκεί, πιστές και σταθερές στο έργο και καθήκον τους, εμπνεόμενες από τον πρώην Μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνο.
Αιωνία αυτών η Μνήμη.
γ. Οι τότε γέροντες και οι γριές, αποτελούσαν τους σταθερούς και πρώτους εκκλησιαζόμενους στους Εσπερινούς, τις Κυριακές και εορτές. Ο μπαρμπα-Νικόλας, κουτσός, καμπούρης και στραβός, βοηθούσε στο ιερό, ο κ. Νίκος μετείχε στο Εκκλησιαστικό Συμβούλιο και διάβαζε τον εξάψαλμο στους εσπερινούς. Οι γιαγιάδες για να τους περάσει η ώρα, όσες ήταν καλά και μπορούσαν, έκοβαν τα χόρτα της αυλής, άναβαν τα καντήλια στα εξωτερικά εκκλησάκια και ήταν οι ακοίμητοι φύλακες της εκκλησίας. Ήξεραν όσους έμπαιναν και έβγαιναν ή κάθονταν κοντά στη βρύση βλέποντας τους διψασμένους περαστικούς και αντάλλασσαν κουβέντες.
Η σύνδεση όμως που χαρακτηρίζει παράλληλους ή καλύτερα επάλληλους τους βίους του Γηροκομείου και της Αγίας Παρασκευής, έγινε εντονότερη από τον αείμνηστο πατέρα Δημοσθένη, προϊστάμενο του Ιερού Ναού της Αγίας Παρασκευής και αργότερα, Προϊστάμενο του Γενικού Φιλοπτώχου Ταμείου της ΙΜΦΠΕ και εξ αντικειμένου Υπεύθυνο του Γηροκομείου.
Σίγουρα αυτό το «έγινε» δεν ήταν σκοπός του παπα-Δημοσθένη, αλλά Έργο Θεού, Θεία Βουλήσει, διότι ό,τι σκέφτεται να κάνει ο άνθρωπος μόνος του, ο Θεός γελάει.
Και αυτό διότι, όχι μόνο επειδή τον εύρισκες διαρκώς είτε στον Ναό (μέσα στο γραφείο ή έξω στην αυλή το καλοκαίρι κάτω από τις σκιές των δένδρων), είτε στο Γηροκομείο για διευθέτηση υποθέσεων, αλλά κυρίως για τη σχέση που καλλιεργούσε μεταξύ Εκκλησίας και Γηροκομείου.
«Αν δεν είμαι εδώ, θα είμαι στο Γηροκομείο», έλεγε καθημερινά με όσους συναναστρέφονταν. Και ξέραμε όλοι ότι αν δεν τον βρίσκαμε εδώ, εκεί θα ήταν.
-«πάτερ μια δωρεά για την Αγία Παρασκευή…
-Όχι, δωσ’ την στο Γηροκομείο διότι έχει ανάγκη…
-Με αφήνεις να τα βάλω στο Γενικό Φιλόπτωχο που έχει και συσσίτια τώρα; Ξέρεις, τώρα δίνουμε φαγητό και στους έρμους τους λαθρομετανάστες που συλλαμβάνει η αστυνομία και στους φυλακισμένους…
-Ποιος μαγειρεύει πάτερ για όλους αυτούς;
-Οι γυναίκες (μαγείρισσες) στο Γηροκομείο…
-Κοίτα, θα κρατήσω τα χρήματα (της δωρεάς) για την Αγία Παρασκευή, αλλά εάν χρειαστεί θα τα δώσω στο Γηροκομείο ή στο Γενικό Φιλόπτωχο ώστε να πάρουμε αυτά που χρειαζόμαστε για τους γέροντες και τις γριές ή τους φτωχούς.
-Πήγαινε στο Γηροκομείο, χτύπα το κουδούνι και πες ότι σε έστειλα εγώ και να πεις… ή να κάνεις…
-Μου άφησαν κούτες με κεράσματα από βαφτίσια ή από μνημόσυνα. Πού να τα φάνε οι γέροντες; Το σάκχαρό τους θα πάει στα ύψη…»
Προσοχή, δεν τα μπέρδευε, ούτε τα έμπλεκε. Τα έπλεκε. Διαχειρίζονταν σωστά και με διάκριση τα διάφορα θέματα. Και το πλέξιμο, έχοντας σχέδιο με τις σωστές βελόνες και την κατάλληλη κλωστή έδινε το τέλειο πλεκτό.
Σκοπός μου δεν είναι να πλέξω το εγκώμιο του παπα-Δημοσθένη ούτε να ωραιοποιήσω καταστάσεις. Περιγράφω την ανταπόκριση που απόκτησε στην συνείδηση της κοινωνίας της Φλώρινας, η ουσιαστική σύνδεση στην πράξη, του Γηροκομείου και της Αγίας Παρασκευής.
Διότι, όλοι όσοι έδιναν, από το περίσσευμα ή το υστέρημά τους, γνώριζαν πως ό,τι και να έδιναν είτε στον έναν φορέα είτε στον άλλον, θα αξιοποιούνταν στο έπακρο και μέχρι τελευταίας δραχμής. Και αυτό, διαδίδονταν από στόμα σε στόμα, από παρέα σε παρέα, από γειτονιά σε γειτονιά και εκτός Φλώρινας…
Αυτό ήταν και παραμένει το μεγαλύτερο κέρδος πέρα από το οικονομικό για το Γηροκομείο. Διότι και ο Μίδας στην αρχαιότητα, ό,τι έπιανε γίνονταν χρυσός, αλλά πέθανε από πείνα και κακομοιριά. Η σύνδεση της ανάγκης στήριξης του Γηροκομείου με την συνείδηση της πόλης. Της πόλης με την αρχική έννοιά της. Της πόλης (δηλαδή των πολιτών) που ενδιαφέρεται να ζει και να κινείται γύρω από το Ιερό του και τον Δήμο.
Αυτή η σύνδεση συνεχίζεται και πρέπει να συνεχιστεί.
Με τα χρόνια το Γηροκομείο απέκτησε επαγγελματικό προσωπικό, αλλά πάντα υπερίσχυε η εθελοντική ή καλύτερα η θυσιαστική πρωτοβουλία. Ως τέτοια και φυσικά προσμετράται, η πολύχρονη και ουσιαστική βοήθεια του Τοπικού Παραρτήματος του Ερυθρού Σταυρού και του Γενικού Νοσοκομείου Φλώρινας όπως και ιδιωτών ιατρών.
Έπειτα ήρθαν και οι πιο σύγχρονες κοινωνικές δράσεις για απόρους συμπολίτες μας και την Τρίτη Ηλικία, όπως του Δήμου Φλώρινας και της Τοπικής Κοινότητας Φλώρινας με το «Δωρίζω-Χαρίζω-Γιορτάζω» με φορείς και συλλόγους της περιοχής, που για χρόνια στηρίζονταν στην αγαστή συνεργασία μεταξύ του παπα-Δημοσθένη (εκ μέρους της ΙΜΦΠΕ και του Γενικού Φιλοπτώχου Ταμείου) και των υπεύθυνων των δράσεων αυτών.
-Πού θα πάμε τα τρόφιμα Πρόεδρε;
-Στο Γηροκομείο ή αν δεν ανοίξουν στην Αγία Παρασκευή…
-Εκεί θα είναι ο παπα-Δημοσθένης ή τα παιδιά και θα τα παραλάβει…
Και να τα αυτοκίνητα μπαινόβγαιναν στην αυλή, ξεφορτώνοντας σακούλες, τσάντες, τσουβάλια, κούτες, τελάρα. Και τότε, εκεί, έβλεπες πρόσωπα χαρούμενα, χαμογελαστά, ευχαριστημένα όχι για τη δημοσιότητα, την φωτογραφία της στιγμής ή το θεαθήναι, αλλά διότι γίνονταν πράξη το Βιβλικό «δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχόν» (Παροιμ. ιθ΄ 17)».
Αλήθεια, έχουμε φανταστεί τί σημαίνει αυτή η έκφραση αγάπης του Θεού για τα πλάσματά του; Ο Πανάγαθος Δωρητής Θεός, που μας δίνει/εκχωρεί τα πάντα, θεωρεί τον Εαυτό Του οφειλέτη σε εμάς τους ευτελείς. Μας διορίζει οικονόμους στα αγαθά Του που κατέχουμε και, θέλει με τη θέλησή μας να γίνουμε καλοί διαχειριστές, καλοί οικονόμοι. Άρρητα ρήματα.
Πόσα κηρύγματα και βαθυστόχαστες θεολογικές έννοιες περιέχονταν σε εκείνες τις σακούλες και τις κούτες!!!
Και επιτέλους, μετά από χρόνια -ζήσαμε για να το δούμε και αυτό- καθώς ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, εμφανίστηκε στον κόσμο μας η κα Αλεξάνδρα.
«Ψωμί δεν είχαμε, τυρί μας ήρθε», που λέει ο σοφός λαός μας.
Όχι όποια και όποια κα Αλεξάνδρα. Η κυρία Αλεξάνδρα Βακιτσίδου. Ένας κινητός μπελάς και βραχνάς των κοιμισμένων συνειδήσεών μας και της απραξίας μας. Η Αλεξάνδρα λοιπόν συνάντησε τον πατέρα Δημοσθένη και η σύνδεση του Γηροκομείου με την Αγία Παρασκευή ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο. Το ίδιο και η εξωστρέφεια. Και από τότε κάθε χρόνο διοργανώνει την εκδήλωση αυτή για το Γηροκομείο μας.
Ποια είναι η κα Αλεξάνδρα Βακιτσίδου, που τόσο δυναμικά μπήκε στη ζωή της ενορίας μας για το Γηροκομείο;
Φτωχαδάκι από τον Λαιμό Πρεσπών ξενιτεύτηκε στην Αυστραλία, από νεαρότατη ηλικία. Δεν έχασε την πίστη της, δεν ξέχασε τον τόπο της, δεν απεμπόλησε το καθήκον της ανιδιοτελούς προσφοράς προς τους μη έχοντες και τους μη κατέχοντες.
Πρόκοψε δουλεύοντας και, ιδίως, προσφέροντας στη ζωή της και τιμήθηκε πολλές φορές. Τίμησε και την πατρίδα μας στην ξενιτειά:
1992: Πρώτη Ελληνίδα Σύμβουλος στη Νότια Αυστραλία.
1996: Τιμητική διάκριση για την προσφορά της στη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού και της ελληνικής παράδοσης από το Γενικό Προξενείο της Ελλάδας.
1998: Τιμητική διάκριση για την εθελοντική της προσφορά στην παιδεία και τον πολιτισμό, από τον κυβερνήτη της Νότιας Αυστραλίας.
1999: Γίνεται μέλος του Συνδέσμου Ελληνοκυπρίων Γυναικών Αυστραλίας.
2004: Βράβευση ως «Καλύτερη Εθελόντρια των Ολυμπιακών Αγώνων.
2010: Γυναίκα της χρονιάς σε Ασία, Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία για την προσφορά της στον Εθελοντισμό από τη Νομαρχία Θεσσαλονίκης στα πλαίσια «Γιορτής της Απόδημης Ελληνίδας».
2015: Πρώτη Ελληνίδα Πρέσβειρα του Queen Elizabeth Hospital Αδελαΐδας.
2015: Βράβευση από την Ι.Μ Φλωρίνης Πρεσπών & Εορδαίας με τον Σταυρό του Αγίου Αγαθαγγέλου.
2017: Βράβευση από το Εθνικό Κοινοβούλιο της Αυστραλίας
2019 : «Γυναίκα της χρονιάς 2019» της Νότιας Αυστραλίας.
2021: Στα πλαίσια του εορτασμού των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση ανέβασε θεατρικό έργο με τίτλο «Οι Μεσολογγίτισσες» και διοργάνωσε μεγάλη συναυλία με τίτλο «Μάνα Ελλάδα»
2023: Παρασημοφόρηση με το Ευγενές δια βίου Βραβείο του Τάγματος της Αυστραλίας και της Βρετανικής Κοινοπολιτείας (Ηνωμένου Βασιλείου, Αυστραλίας, Νέας Ζηλανδίας), από τον Κυβερνήτη της Νότιας Αυστραλίας.
Εξαιτίας της τελευταίας διάκρισης, σταματώ και αλλάζω τη σειρά των προσφωνήσεων σύμφωνα με το Πρωτόκολλο Απόδοσης Τιμών.
Σεβασμιότατε
κα Βακιτσίδου
κκ Βουλευτές
κκ Περιφερειάρχες, κκ Δήμαρχοι, κλπ. κλπ. κλπ.
Τόσο ψηλά την τοποθέτησε η Αυστραλιανή Κυβέρνηση, δια βίου, όταν φέρει το μετάλλιο στο πέτο της και δεν το ξέρουμε. Ή το αγνοούμε οι «παντογνώστες», αλλά αμαθείς στα πρωτόκολλα και στις αποδόσεις τιμών, ιδίως σε δικούς μας ανθρώπους.
Σας ευχαριστούμε πολύ κα Αλεξάνδρα Βακιτσίδου, για ό,τι κάνετε.
Μπράβο σας και να είστε καλά.
Σεβαστές αρχές
Από το προαύλιο της πληγωμένης από τον σεισμό Αγίας Παρασκευής, που και αυτή με την σειρά της περιμένει καρτερικά την σωτηρία της, το μήνυμα που μπορούμε να στείλουμε και φέτος είναι σημαντικό για το παρόν και το μέλλον του Γηροκομείου:
Στήριξη, υποστήριξη, ενίσχυση.
Διότι μπορεί να αποτελεί έργο ανθρώπων, αλλά ολοκληρώνεται, επιβλέπεται και σκέπεται, από την Θεία Φώτιση και την Αγία Παρασκευή.
Να προσέχουμε την Αγία Παρασκευή για να προσέχει και αυτή με την σειρά της το Γηροκομείο.
Επιπλέον, να ζητήσουμε από τις τοπικές αρχές και ιδιώτες που γνωρίζουν, την ένταξή του για χρηματοδότηση σε Ευρωπαϊκά Προγράμματα.
Το επόμενο που οφείλουμε να κάνουμε είναι να βρεθούν συνεχιστές αυτού του έργου, μια νέα Αλεξάνδρα ή μια ομάδα από Αλεξάνδρες που με εθελοντές θα συνεχιστεί το ιερό αυτό έργο και στο μέλλον.
Ευχόμενος προς όλους υγεία, μακροημέρευση και καλή αντάμωση του χρόνου, ήρθε η ώρα να ανοίξουμε τα πορτοφόλια μας και να «δώσουμε».
Στην Εκκλησία και στο Γηροκομείο, δίνουμε!!!
Όλοι μας.
Δείτε την ομιλία στο παρακάτω βίντεο της εκδήλωσης:
