Η ΣΥΜΦΩΝΙΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΝΕΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΤΗ ΦΛΩΡΙΝΑ

 

Με τα 100 αστέρια της Συμφωνικής Ορχήστρας Νέων Ελλάδος με έδρα τη Θεσσαλονίκη, ξεκίνησαν το Σάββατο 02 Νοεμβρίου 2013 οι εκδηλώσεις για το κλείσιμο των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της Φλώρινας από τον τουρκικό ζυγό. Έτσι, στην κατάμεστη αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου Φλώρινας «Θεόδωρος Αγγελόπουλος», οι παρευρισκόμενοι είχαν τη δυνατότητα να απολαύσουν τα 100 μέλη της Συμφωνικής Ορχήστρας Νέων υπό τη διεύθυνση του μαέστρου κ. Βαγγέλη Αραμπατζή, σε μια μαγική βραδιά.

Να σημειωθεί ότι η παραπάνω συναυλία υλοποιήθηκε από το Δήμο Φλώρινας και τη Μ.Κ.Ο. «Πελαγονία».

Ο Δήμαρχος Φλώρινας κ. Γιάννης Βοσκόπουλος, κηρύσσοντας την έναρξη των εκδηλώσεων είπε:

«Βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση σήμερα να είμαστε όλοι μαζί εδώ, ελεύθεροι, στο τέλος των εκδηλώσεων  εορτασμού των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της Φλώρινας από τον τουρκικό ζυγό.

101 χρόνια στην περιοχή μας πνέει ο αέρας της ανεξαρτησίας, ο αέρας της λευτεριάς. Χάρη στους γενναίους προγόνους μας, η Ελλάδα, η Μακεδονία, η Φλώρινα κατάφεραν να διώξουν από πάνω τους τον τουρκικό ζυγό, μετά από παρουσία 400 και πλέον χρόνων.  Με το χαμόγελο και με το κεφάλι ψηλά όμως, κατάφεραν αυτό που έως τότε μπορεί να έμοιαζε ακατόρθωτο.

Στην πορεία της ιστορίας μας όμως από το 1912 έως και σήμερα, χρειάστηκε να αντιμετωπίσουμε πολλούς κατακτητές. Ακόμα και σήμερα, δίνουμε μια καθημερινή μάχη, για να απαλλαγούμε από την υποταγή στους δανειστές μας, από την ταπείνωση που μας υποχρεώνουν να νιώθουμε καθημερινά, από το βάρος των οικονομικών μας υποχρεώσεων που αυξάνεται διαρκώς. «Και λευτερωθήκαμεν από τους Τούρκους και σκλαβωθήκαμεν εις ανθρώπους κακορίζικους, όπου ήταν η ακαθαρσία της Ευρώπης», λέει χαρακτηριστικά ο Στρατηγός Μακρυγιάννης. 

Πόσο διαχρονικά ακούγονται τα λόγια του σήμερα.

Είμαστε όμως παιδιά των προγόνων μας και έχουμε μάθει να αντιμετωπίζουμε όλους τους σκοπέλους που εμφανίζονται μπροστά μας. Έχουμε μάθει να είμαστε αισιόδοξοι και δυνατοί, και εμείς και τα παιδιά μας. Και τα παιδιά μας θα αποτελέσουν τον πυρήνα όλων των εκδηλώσεών μας. Τα παιδιά μας που μας κάνουν υπερήφανους με τις διακρίσεις, με το θάρρος τους, με τον αγώνα τους.

Αυτά τα παιδιά μας, το μέλλον της πατρίδας μας θα απολαύσουμε σήμερα, με τη συναυλία της Συμφωνικής Ορχήστρας Νέων Ελλάδας με έδρα τη Θεσσαλονίκη, η οποία βρίσκεται σήμερα κοντά μας και με την οποία ανοίγει μια σειρά εκδηλώσεων που θα κλείσει την Παρασκευή 08 Νοεμβρίου 2013, με την καθιερωμένη παρέλαση και με την υποστολή της σημαίας των 100 χρόνων.

Θέλω να ευχαριστήσω όλους εσάς που βρίσκεστε σήμερα εδώ και να σας ευχηθώ καλή διασκέδαση και πάντα το κεφάλι ψηλά».

 

 

 

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΕ ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΦΟΙΤΟΥΣ ΤΟΥ ΩΔΕΙΟΥ ΦΛΩΡΙΝΑΣ

Τους μαθητές και αποφοίτους του Ωδείου Φλώρινας είχαν τη δυνατότητα να απολαύσουν οι παρευρισκόμενοι στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του Δήμου Φλώρινας στη δεύτερη ημέρα των εκδηλώσεων του Δήμου, στο πλαίσιο του κλεισίματος του εορτασμού των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της Φλώρινας από τον τουρκικό ζυγό, την Κυριακή 03 Οκτωβρίου 2013.

Ο Αντιδήμαρχος Φλώρινας κ. Άκης Καραγκιοζίδης στο χαιρετισμό του είπε:

«Εκ μέρους του Δημάρχου και του Δημοτικού Συμβουλίου, με ιδιαίτερη χαρά σας καλωσορίζω στη σημερινή εκδήλωση.

Δυστυχώς ανειλημμένες υποχρεώσεις δεν επέτρεψαν στον κ. Δήμαρχο να παραβρεθεί.

Θα ήθελα να συγχαρώ τον κ. Διευθυντή και τους συντελεστές του Ωδείου για τη συνεργασία αυτή. Ιδιαίτερα συγχαίρω τους νεαρούς μουσικούς για τη διάκρισή τους και την πρόοδό τους. Είμαι σίγουρος ότι και σήμερα θα μας χαρίσουν μια μουσική πανδαισία, ένα υπέροχο μουσικό ταξίδι.

Είναι γεγονός ότι το Ωδείο Φλώρινας από την αρχή της λειτουργίας του, επί Νομαρχίας  του κ. Βοσκόπουλου μέχρι και σήμερα που λειτουργεί υπό την αιγίδα του Αντιπεριφερειάρχη Φλώρινας κ. Ηλιάδη, αποτελεί ένα φυτώριο ανάδειξης νέων ταλέντων , πολλά από τα οποία αναδεικνύουν τη Φλώρινα σε πανελλήνια ή και πανευρωπαϊκή εμβέλεια. Χάρη στο  Ωδείο, η νεολαία της Φλώρινας γνώρισε και αγάπησε τη μουσική, το φλωρινιώτικο κοινό ήρθε σε επαφή με σπουδαία μουσικά έργα και παρακολούθησε καταξιωμένους μουσικούς και αξιόλογες παραστάσεις από όλη την Ελλάδα.

Συγχαίρω για άλλη μια φορά όλους τους συντελεστές˙ εύχομαι η υπεύθυνη πολιτική και καλλιτεχνική ηγεσία να συνεχίσει την αξιέπαινη προσπάθεια και την πολυσχιδή δραστηριότητα του Ωδείου, ώστε στο μέλλον η Φλώρινα να χαρακτηρίζεται εκτός από πόλη των ζωγράφων, και πόλη των μουσικών».

Ο Διευθυντής του Ωδείου κ. Βασίλης Κίτσος, στο χαιρετισμό του είπε:

«Ευχαριστούμε το Δήμο Φλώρινας που στην εκδήλωση αυτή, είχε τη σκέψη και τη φροντίδα να αναδείξει το έργο το οποίο επιτελείται στο Ωδείο όλα αυτά τα χρόνια. Η αλήθεια είναι, ότι είναι μια αφορμή να καταφανεί η δουλειά που γίνεται μέσα στο Ωδείο. Οι σημερινές  βραβεύσεις ανήκουν σε δύο κατηγορίες, πρώτη κατηγορία είναι τα παιδιά τα οποία ολοκλήρωσαν τον κύκλο των σπουδών τους στο Ωδείο, παίρνοντας διπλώματα και πτυχία  στο όργανό τους  και στη μουσική, φτάνοντας δηλαδή στο ανώτερο επίπεδο που θα μπορούσε κανείς, και η δεύτερη κατηγορία είναι οι μαθητές που έχουν διακριθεί σε πανελλήνιους και διεθνείς οργανισμούς.

Η πρώτη κατηγορία δεν είναι κάτι το αυτονόητο.  Σε περιφερειακά ωδεία έχεις τη χαρά να μεγαλώσεις και να σπουδάσεις νέα ταλέντα, τα οποία, όταν ολοκληρώσουν  τις σπουδές τους στο σχολείο, συνήθως παίρνουν το πτυχίο τους στην πόλη που πάνε να σπουδάσουνε.

Ο αριθμός των διπλωμάτων και των πτυχίων τα οποία έχουν δοθεί τα δέκα αυτά χρόνια είναι πάρα πολύ σημαντικός και αυτή είναι μια καταξίωση και τύχη για το Ωδείο, το ότι επιλέγουν τα παιδιά να ολοκληρώσουν εδώ.

Στη δεύτερη κατηγορία, η οποία είναι η κατηγορία των ειδικών βραβείων, θα δείτε και θα ακούσετε τους λόγους για τους οποίους βραβεύεται το κάθε παιδί. Πραγματικά, έχετε στη Φλώρινα και πρέπει να είστε υπερήφανοι για αυτό, πολλά ταλέντα και ιδιαίτερα ταλέντα, που αναδεικνύουν με τη δουλειά τους και την εργασία τους, τον εαυτό τους και την πόλη.

Θα μου επιτρέψετε να πω  με αφορμή αυτή την εκδήλωση και τη βράβευση, για εμένα ως διευθυντή και για όλους εμάς, είναι μια έμμεση βράβευση για τους καθηγητές των παιδιών, που δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό στο να τα μορφώσουν, όχι μόνο σαν μουσικούς , αλλά και σαν ανθρώπους, και ελπίζω σαν ουσιαστικά μέλη στην κοινωνία. Στους καιρούς που ζούμε, θεωρώ ότι είναι και μια έμμεση βράβευση και για τους γονείς που συνεχίζουν να επιλέγουν να φέρνουν τα παιδιά τους στο Ωδείο και να αντιλαμβάνονται τη μουσική ως εκπαίδευση ισότιμη με τη γενική παιδεία που παίρνουν τα παιδιά και όχι σαν απλή ψυχαγωγία.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, για εμένα σήμερα έχει ένα μεγάλο ειδικό βάρος το εξής: θα δείτε ένα μεγάλο αριθμό διπλωμάτων και πτυχίων βυζαντινής μουσικής. Είναι μια πολύ ευχάριστη στιγμή , και νομίζω ότι είναι σχεδόν άμεση και όχι μόνο έμμεση βράβευση για το έργο που έχει επιτελέσει όλα αυτά τα χρόνια, ο κ. Στέφανος Δόντσιος, και στην πόλη και στο Ωδείο, μαζί με το επιτελείο που έχει και συνεργάζεται τον κ. Βασίλη Δόντσιο, τον κ. Δάφα, τον πατέρα Αθανάσιο Σιαμάκη και τον πατέρα Επιφάνειο. Είναι ένα σύνολο δεκαεννέα διπλωμάτων, που έχει και αυτό τη σημαντικότητά του.

Ένα δεύτερο ειδικό βάρος είναι η τιμητική πλακέτα που θα δοθεί σήμερα στη μνήμη της Αναστασίας Κουμπάκη. Οι περισσότεροι εδώ έχουμε νωπή τη μνήμη της και ευχαριστούμε πολύ τη μητέρα της και τον αδερφό της  που ήρθαν  σήμερα εδώ, για να παραλάβουν αυτή την πλακέτα και έχει ένα συμβολισμό, γιατί η Αναστασία με βοηθό την κ. Διδασκάλου, είχαν πρωτοστατήσει στη βράβευση του Ωδείου, στο διαγωνισμό «ΠΑΙΣ Όπερα», που είχε εμφανιστεί η χορωδία.
Αυτός είναι ένας δεύτερος σημαντικός συμβολισμός, γιατί χαιρόμαστε με την εξέλιξη των παιδιών, χαιρόμαστε όταν κάποιος διαπρέπει σε ατομικό επίπεδο, γιατί εκεί ενδεχομένως να βλέπουμε έναν μελλοντικό άξιο συνάδελφο.

Αλλά δεν προχωρά ούτε η μουσική, ούτε ο  τόπος μόνο με τα ατομικά βραβεία. Χρειαζόμαστε την πλατιά παιδεία, χρειαζόμαστε αυτό που είναι η ένδειξη σήμερα, όπου δείχνει ότι ο δικός μας μόχθος είναι να δουλεύουμε παράλληλα και με τα παιδιά που ξεχωρίζουν, αλλά και τους μαθητές που αντιλαμβάνονται τη μουσική ως ανάγκη τους για την παιδεία τους. Και νομίζω ότι μόνο έτσι θα οδηγηθούμε  σε μια μελλοντική κατάσταση, όπου θα είμαστε πολλοί περισσότεροι εκείνοι που θα απολαμβάνουμε τα αγαθά της τέχνης και με τον τρόπο αυτό θα χαιρόμαστε όσους ξεχωρίζουν σε ατομικό επίπεδο».

Αμέσως μετά, σε μια σεμνή τελετή, βραβεύτηκαν οι πτυχιούχοι και οι διακριθέντες μαθητές του Ωδείου Φλώρινας, ενώ συγκινητική ήταν η στιγμή όπου προβλήθηκε ένα βίντεο στη μνήμη της καθηγήτριας του Ωδείου Αναστασίας Κουμπάκη, ενώ δόθηκε τιμητική πλακέτα στη μητέρα της και στον αδερφό της.

 

 

ΒΡΑΒΕΥΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟ ΦΛΩΡΙΝΑΣ 100 ΑΘΛΗΤΕΣ

 

Με την  Παιδική Χορωδία «Δ. Λιώτσης» του ΦΣΦ «Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ», τους Κανταδόρους της Γ΄ Η-λικίου και το χορευτικό Τμήμα του Φ.Σ.Φ. «Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ», ξεκίνησε η πέμπτη ημέρα των εκδηλώσεων του Δήμου Φλώρινας, για το κλείσιμο του εορτασμού των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της Φλώρινας από τον τουρκικό ζυγό, την Τετάρτη 06 Νοεμβρίου 2013.

Οι εκδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν στην κατάμεστη αίθουσα  του ΦΣΦ «Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ», ενώ αμέσως μετά την ολοκλήρωσή τους πραγματοποιήθηκε και η βράβευση των αθλητών του Δήμου Φλώρινας.

Συγκεκριμένα βραβεύτηκαν περίπου 100 εν ενεργεία αθλητές που είχαν διακρίσεις σε πανελλαδικό, πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Η επιλογή των αθλητών έγινε μετά από υπόδειξη των αθλητικών συλλόγων της περιοχής.

 

 

 

Ο ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ ΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ

«Η απελευθέρωση της Φλώρινας – Το δίλημμα ενός ηγέτη»

από το Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβα

 

Πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 07 Νοεμβρίου 2013, η προτελευταία ημέρα των εκδηλώσεων του Δήμου Φλώρινας, στο πλαίσιο του εορτασμού της 101^ης επετείου των ελευθερίων της Φλώρινας. Στις εκδηλώσεις τον κόσμο και τους παραβρισκόμενους υποδέχτηκε ο οικοδεσπότης αυτών, ο Δήμαρχος Φλώρινας κ. Γιάννης Βοσκόπουλος.

Έτσι, στην κατάμεστη αίθουσα των Πολλαπλών χρήσεων του Δήμου Φλώρινας και παρουσία του Αρχιεπισκόπου Κρήτης κ. Ειρηναίου, του Μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβα, του Μητροπολίτη Φλώρινας κ. Θεοκλήτου, του εκπρόσωπου της κυβέρνησης στις εκδηλώσεις της 101^ης επετείου και Ειδικού Γραμματέα του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης κ. Γιώργου Αποστολίνα, του Βουλευτή Ν.Δ. Φλώρινας κ. Στάθη Κωνσταντινίδη, του Αντιπεριφερειάρχη Φλώρινας κ. Δημήτρη Ηλιάδη, του Διοικητή του 1^ου Συντάγματος Πεζικού κ. Λιόντου Κωνσταντίνο, του Υποδιευθυντή της Αστυνομικής Διεύθυνσης Φλώρινας κ. Δημήτρη Μπαλογιάννη, του Διοικητή της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Φλώρινας κ. Γιάννη Μιαούλη, του θεματικού Αντιπεριφερειάρχη κ. Χρήστου Ευαγγέλου, του Πρόεδρου του Δημοτικού Συμβουλίου Φλώρινας κ. Αντώνη  Σίπκα, των Αντιδημάρχων κ.κ. Νίκου Ευαγγέλου, Θεοδόσιου Καραγκιοζίδη, Μιχάλη Καρακόλη, Δημοτικών Συμβούλων, εκπροσώπων Συλλόγων και φορέων και πλήθους κόσμου, ξεκίνησαν οι προγραμματισμένες εκδηλώσεις με την εκφώνηση του πανηγυρικού της ημέρας με τίτλο «Η απελευθέρωση της Φλώρινας – Το δίλημμα ενός ηγέτη» από το Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβα, ο οποίος είπε:

«Η Μακεδονία θα σώσει την Ελλάδα, γιατί κάποια Ελλάδα αποφάσισε να αυτοκτονήσει. Και η Μακεδονία είναι αυτή που κρατά ψηλά τα λάβαρα. Με τέτοιες ιστορίες, αναμνήσεις, με την ιστορική μνήμη καθάρια, χωρίς σκοπιμότητες, χωρίς υπολογισμούς, χωρίς έξωθεν εντολές, χωρίς απαγορεύσεις.

Γι’ αυτό, καλό θα ήταν όλοι οι Έλληνες να έρχονται από καιρού εις καιρόν στη Μακεδονία και να προσέχουνε πού πατάνε, γιατί σε κάθε βήμα μπορεί να πατήσεις χώμα ιερό, μπορεί να πατήσεις έναν τάφο, μπορεί να πατήσεις ένα λείψανο.

Είναι διάσπαρτος ο τόπος με θυσία. Αυτή η θυσία μάς δίνει ζωή. Αυτή η θυσία μάς συντηρεί και είναι το αντίδοτο της παγκοσμιοποίησης, που θέλει όλα να τα ισοπεδώσει, να μην μιλάμε για αγώνες, να μην μιλάμε για πολέμους, να μη μιλάμε για θυσίες». (απόσπασμα λόγου μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου).

Γι’ αυτό είμαστε εδώ· για να πούμε σε όλο τον κόσμο από την ακριτική αυτή γωνιά της πατρίδας μας ότι δεν ξεχνάμε, γιατί δεν μπορούμε και γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε εκείνους που προσέφεραν τη ζωή τους για τη δική μας ελευθερία.

Ίσως πολλοί θεωρούν ότι η ελευθερία είναι κοινωνικό αγαθό, ένα κεκτημένο, το οποίο για πάντα ανέξοδα θα κρατούμε. Όμως, η ιστορική πραγματικότητα μάς διδάσκει:

α) ότι γι’ αυτήν χύθηκαν ποταμοί αιμάτων από μια χώρα σχετικά μικρή σε τετραγωνικά χιλιόμετρα, μεγάλη όμως, την μεγαλύτερη ίσως στον κόσμο, που δίδαξε με τις πράξεις θυσίας των παιδιών της πόσο σημαντικό είναι αυτό το αγαθό.

β) Ταυτόχρονα με την απόκτηση της ελευθερίας έρχεται στο νου μας η διδαχή των αρχαίων προγόνων μας που λέει ότι «σπουδαίο πράγμα η απόκτηση της ελευθερίας και σπουδαιότερο η διατήρησή της».

Έτσι, κάθε επέτειος γίνεται αιτία ενός βαθύτερου προβληματισμού, μιας ενδοσκόπησης γεγονότων, μιας προβολής στα πρόσωπα, στους χαρακτήρες, στην δυναμική, στους χειρισμούς και στα αποτελέσματα που τελικά προέκυψαν.

Η Φλώρινα ίσως ιστορικά να μην είχε την λάμψη της Θεσσαλονίκης, τον πλούτο των Ιωαννίνων, την αρχοντιά του Μοναστηριού. Έχει όμως μια ιστορία με ρίζες βαθιές από τα χρόνια των Μακεδόνων Βασιλέων, με περίτρανες αποδείξεις της ελληνικότητας του τόπου αυτού τα ευρήματα των ανασκαφών από τον Άγιο Παντελεήμονα, την Βεύη και τις Πέτρες Αμυνταίου.

Όπου κι αν σκάψεις στη γη αυτή, μάρμαρα θα βρεις και γράμματα Ελληνικά, μάρτυρες αψευδείς της ιστορίας που δεν επιδέχεται αλλοιώσεις και παραχαράξεις, μιας ιστορίας που θα φωνάζει μέσα από τη σιωπή των αιώνων για την Ελλάδα και τον πολιτισμό της.

Αλλά και την ιστορική της συνέχεια με το Βυζάντιο, που μέχρι σήμερα διαδηλώνει με τα μνημεία της τέχνης και της λατρείας τού Τριαδικού Θεού, όσα δεν πρόλαβαν να καταστρέψουν οι εχθροί μας, αλλά ατυχώς και οι ημέτεροι κατά την περίοδο του αδελφοκτόνου εμφυλίου. Είναι τα περίφημα μονύδρια στις λίμνες των Πρεσπών και τα προσκυνητάρια των βραχογραφιών, είναι ο Άγιος Γερμανός (και κατ’ επέκτασιν ο Άγιος Αχίλλειος), σημάδια ακλόνητα της θρησκευτικής ταυτότητας των ακριτών αυτού του τόπου.

Είναι οι τάφοι των Μακεδονομάχων στο Πισοδέρι και σ’ άλλα μέρη της περιφέρειας Φλωρίνης, τόποι ιεροί που πορφύρωσαν με τα

αίματα τους τούτη τη γη των Μακεδόνων και η θυσία τους σπονδή στην λευτεριά του τόπου αυτού.

Η Φλώρινα όμως δεν έπαψε να είναι μια πόλη – πέρασμα στα Βαλκάνια και ως εκ τούτου σημαντικός στρατιωτικός σταθμός με επίζηλη θέση ιδιαίτερα σε καιρούς ανακατατάξεων όπως αυτοί του πολέμου 1912 – ’13.

Τα πληθυσμιακά δεδομένα της πόλης (έξι χιλιάδες πεντακόσιοι Οθωμανοί και τρεις χιλιάδες Έλληνες), η θρησκευτική σύνθεση του πληθυσμού (μουσουλμάνοι, ορθόδοξοι, ιουδαίοι και σχισματικοί) και η μετακίνηση τουρκικών πληθυσμών από την περιοχή των Καϊλαρίων, καθώς και η παρουσία των ατάκτων Γκέκηδων τις παραμονές της απελευθέρωσης, είχαν δημιουργήσει ένα εκρηκτικό τοπίο μέσα στην πόλη, όπου κανείς δεν γνώριζε τις πραγματικές προθέσεις των άλλων για να κινηθεί χωρίς απώλειες.

Ο ελληνικός στρατός βρισκόταν ήδη στο Αμύνταιο σε απόσταση αναπνοής και αυτό επέτεινε την αγωνία των Οθωμανών προυχόντων, που την παραμονή της απελευθέρωσης συγκεντρώθηκαν στον τεκέ για να πάρουν τις αποφάσεις τους. Ο Μουφτής, ο Μπέης και οι Αγάδες, ογδόντα τον αριθμό, έπρεπε ν’ αποφασίσουν για την τύχη τους και για την τύχη της πόλης, που επί τετρακόσια και πλέον χρόνια κυβέρνησαν όχι πάντα δίκαια, όχι πάντα συνετά, όχι πάντα ανθρώπινα.

Έβλεπαν την ανατροπή αυτού του μακροχρόνιου τυραννικού καθεστώτος και ο προβληματισμός, ο φόβος και η αγωνία ήσαν εκείνα τα συναισθήματα κάτω από τα οποία έπρεπε ν’ αποφασίσουν. Νουνεχείς, και αφού ζύγιασαν τα πράγματα πήραν την απόφαση να καλέσουν τον Μητροπολίτη Πολύκαρπο και να του ανακοινώσουν τη βούλησή τους να παραδοθούν (στρατός και μουσουλμανικός πληθυσμός) χωρίς καμία αντίσταση στους Έλληνες και όχι στους Σέρβους, που ήδη από τα βόρεια άρχισαν την κάθοδό τους. Στο σκεπτικό τους κυριάρχησε η πρόταση να δοθεί η πόλη σ’ εκείνους από τους οποίους πριν από τέσσερις αιώνες την κατέλαβαν.

Ο Πολύκαρπος στάθηκε διστακτικός. Δεν ήταν και η πρώτη φορά που Έλληνες αρχιερείς βρέθηκαν κάτω από το μαχαίρι σε περιόδους επαναστατικές, ούτε ήταν η πρώτη φορά που με δολιότητα και τάχα αγαθές προθέσεις φυλακίσθηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν οι πρώτοι των Ελλήνων για να μείνει ακέφαλος ο Ελληνισμός σε κρίσιμες στιγμές. Με υψηλή αίσθηση του χρέους απέναντι στην ιστορία και το ποίμνιό του, όμως, ο Πολύκαρπος αποφασίζει να πάει παραμερίζοντας τούς δισταγμούς.

Η παρουσία του ήταν παρουσία ενός πνευματικού ηγέτη. Οι Οθωμανοί δεν σκέφτηκαν καν να καλέσουν ούτε τον ραβίνο της πόλης ούτε τον σχισματικό Παπαναστάση. Ήξεραν από την άλωση και μετά ότι εκπρόσωπος των Ρωμιών ήταν ο Πατριάρχης και οι κατά τόπους Μητροπολίτες.

Καθώς ο Πολύκαρπος άρχισε να αντιλαμβάνεται, πάντα με επιφύλαξη, την ειλικρίνεια των προθέσεων, ζήτησε να σχηματιστεί αντιπροσωπεία από τους Βαλάση, Μεχμέτ Ζαϊνέλ, Αρχιμανδρίτη Παπαθανάση και τον σχισματικό Παπαναστάση για να μεταφέρει την απόφαση και την πρόσκληση στον στρατηγό Γεννάδη, ενώ είχε φθάσει η είδηση ότι το Μοναστήρι ήδη το κατέλαβαν οι Σέρβοι.

Οι κινήσεις έγιναν σε πολύ γρήγορους ρυθμούς. Η αντιπροσωπεία μετέβη στο Αμύνταιο και αμέσως εστάλη απόσπασμα υπό τον Ιωάννη Άρτη για τη βολιδοσκόπηση της καταστάσεως, καθώς άρχισε ο ελληνικός στρατός να κινείται προς τη Φλώρινα.

Το μεσημέρι της 7^ης Νοεμβρίου του 1912, ο Άρτης με τους ιππείς του βρισκόταν στην είσοδο της πόλης και διεμήνυσε στον Πολύκαρπο να βγει για να του παραδώσει την πόλη. Διεμήνυσε άκομψα ή και εκβιαστικά στον Μητροπολίτη ότι εάν δεν το πράξει θα φέρει ολόκληρη την ευθύνη που τυχόν θα προκύψει από την έκβαση της υποθέσεως. Και εδώ βλέπει κανείς το μεγάλο δίλημμα που τέθηκε στον Πολύκαρπο, ελευθερία ή αιματοκύλισμα της πόλης και του χριστιανικού πληθυσμού;

Τα δεδομένα τα οποία έπρεπε να παλέψει μέσα στο μυαλό του και την ψυχή του ήταν τα εξής: 1) μεγάλος αριθμός τούρκων στρατιωτών μέσα στην πόλη, 2) τα άτακτα σώματα των Γκέκηδων που περιφέρονταν με το γνωστό αιματόβρεκτο παρελθόν τους, 3) ο οθωμανικός πληθυσμός, που εκτός από τις 6500 αυξήθηκε υπέρμετρα και από τους μετακινηθέντες από την περιοχή των Καϊλαρίων, 4) ο σερβικός στρατός, που ήδη πλησίαζε επικίνδυνα, 5) η γνωστή από τα παλαιότερα χρόνια δολιότητα των Οθωμανών, που άλλα υπόσχονταν και στην πρώτη ευκαιρία άλλα έπρατταν. Τέλος, και ο ελληνικός στρατός, που ήδη βρισκόταν προ των πυλών. Το δίλημμα ήταν τι θα γινόταν αν οι Οθωμανοί με τον ένοπλο, μεγάλο αριθμό στρατού συνεπικουρούμενοι από τους Γκέκηδες και με την συμπαράσταση και του μουσουλμανικού πληθυσμού της πόλης και των προσφύγων στην συγκεκριμένη στιγμή, είτε από στρατηγική  είτε από απελπισία, εστρέφοντο κατά του ελληνικού στρατού, που αριθμητικά υστερούσε;

Ποια θα ήταν η τύχη του στρατού αλλά και του ποιμνίου του; Και από την άλλη πλευρά και το δεύτερο δίλημμα: τι θα ήταν προτιμότερο;

Πάνω στον προβληματισμό ή και  – γιατί όχι – στον δισταγμό του, η πόλη να πέσει στα χέρια των Σέρβων και τα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς να συνεχιστούν από άλλον κατακτητή;

Σ’ αυτήν, την πιο τρομερή στιγμή όλης του της ζωής, ο Πολύκαρπος γνώριζε ότι ήταν το σημείο αναφοράς όλων των εμπλεκομένων στην υπόθεση της Φλώρινας: Οθωμανών, Ελλήνων, Σέρβων, ατάκτων, σχισματικών. Όλοι περίμεναν την κίνηση εκείνη που θα έκρινε την τύχη των πληθυσμών και την έκβαση της ιστορίας. Σε τελευταία ανάλυση ήταν εκείνος που θα αποφάσιζε αν θα υψωνόταν η ελληνική σημαία στην πόλη ή όχι.

Ήταν εκεί όμως που φάνηκε ένας πραγματικός ηγέτης που ήξερε να αποφασίζει στην πιο κρίσιμη στιγμή· τότε που επαναλαμβανόταν μέσα στην ψυχή του πάλι και πάλι ο παιάνας του Βελεστινλή: Ελευθερία ή Θάνατος!

Ο Μητροπολίτης αποφάσιζε την ελευθερία, έστω κι αν αυτή θα κόστιζε το θάνατο ή τον αφανισμό.

Τότε διεμήνυσε στον Μουφτή και στον Ραβίνο να πορευθούν στην είσοδο της πόλης με λευκή σημαία και να προβούν στην παράδοσή της.

Εκείνα τα βήματα από το κονάκι της Διοίκησης μέχρι το έμπα της πόλης ήταν τα πιο βαριά βήματα της ζωής του Δεσπότη. Ήταν ο χρόνος που μεταβλήθηκε σε προσευχή, ήταν ο δρόμος που γινόταν ο προσωπικός του Γολγοθάς, ήταν ο σταυρός, όχι του στήθους, αλλά των ώμων του. Πίσω του θα μπορούσε να είχε αρχίσει το αιματοκύλισμα του ποιμνίου του, θα μπορούσε χωρίς να το θέλει, να είχε πάρει με την απόφασή του αυτή ψυχές χριστιανών, αμάχων, παιδιών, γερόντων, ανδρών και γυναικών.

Η βούληση όμως του Θεού ευλόγησε τα χρόνια της ταπείνωσης, της υπομονής, των εξευτελισμών, των δακρύων, των άδικων θανάτων και χάριζε στους Ρωμιούς της Φλώρινας το αγαθό της ελευθερίας.

Καθώς το πρώτο τάγμα υπό τον Άρτη έμπαινε στην πόλη, παράλληλα, με κυκλωτική κίνηση από την πλευρά των Σκοπίων άλλο τμήμα ιππέων υπό τον Μακεδονομάχο Πανουσόπουλο έμπαινε κι αυτό στην πόλη και η ελληνική σημαία υψώθηκε στον μητροπολιτικό ναό του Αγ. Γεωργίου.

Στις δυόμιση εισήλθε και το πρώτο σύνταγμα ιππικού υπό τον συνταγματάρχη Ζαχαρακόπουλο και ολοκληρώθηκε η απελευθέρωση.

Η πόλις παρεδόθη από τον Μητροπολίτη Πολύκαρπο στον Ιωάννη Άρτη, ο οποίος διεκήρυττε: «εν ονόματι του Βασιλέως Γεωργίου του Α΄ καταλαμβάνω την πόλη της Φλωρίνης και τα υπό την δικαιοδοσίαν αυτής χωρία, κηρύσσων άμα τον στρατιωτικόν Νόμον. Άπαντες οι κάτοικοι των μερών αυτών ανεξαρτήτως φυλής και θρησκεύματος έσονται ίσοι απέναντι του Νόμου, τιθέμενοι υπό το σκήπτρο του Βασιλέως Γεωργίου του Α’ και επανερχόμενοι εις τας αγκάλας της μητρός Ελλάδος».

Τώρα πια ο Δεσπότης έχοντας διαβεί μέσα από την τραγικότερη δοκιμασία της ζωής του, από τον σταυρό και το πάθος, η ψυχή του γιόρταζε την ανάσταση. Και ήταν αυτή η ανάσταση διπλογιόρτι που ποτέ άλλοτε δεν είχε ευλογήσει. Ψέλλιζαν τα χείλη του τον Εθνικό Ύμνο και τα δάκρυα της χαράς κύλησαν πάνω στο τιμημένο ράσο του.

Κι ο Θεός ξημέρωσε την επόμενη μέρα. Ήταν η γιορτή των Ταξιαρχών. Ολόκληρος ο λαός πανηγύριζε μπροστά στο πρωτόγνωρο γι’ αυτόν αίσθημα της λευτεριάς.

Γενιές ανθρώπων γεννήθηκαν και πέθαναν σκλάβοι, γέννησαν παιδιά κι ήταν κι αυτά σκλάβοι και τώρα το ξέσπασμα της ψυχής τους ήταν γιορτή και πανηγύρι όχι μόνο γι’ αυτούς, αλλά και για όλες τις γενιές, για όλους τους προγόνους τους που δεν είχαν αυτήν την τύχη και την χαρά αυτής της ημέρας.

Τι κι αν έβρεχε καταρρακτωδώς την ημέρα εκείνη, ο ήλιος είχε πια ανατείλει κι ήταν ο πιο λαμπρός ήλιος που είδε η Φλώρινα έπειτα από τέσσερις αιώνες σκοταδιού. Κι οι Ταξιάρχες θαρρείς πως στην μέρα της μνήμης τους φύλαγαν τη χαρά να μεταφέρουν στον ουρανό το μήνυμα της λύτρωσης του λαού, τη δοξολογία του Πολυκάρπου παρουσία του διαδόχου Κωνσταντίνου.

Ήταν τα λόγια του Δεσπότη που πνίγονταν στ’ αναφιλητά, ήταν εκεί η ίδια η ψυχή της Φλώρινας που αναστημένη, δόξαζε τον Θεό για το αγαθό της λευτεριάς, που πρόσμενε καρτερικά από αιώνες. Ήταν οι έξαλλοι πανηγυρισμοί, το ξέσπασμα απέναντι στο τυραννικό καθεστώς, ήταν τα χείλη που τόλμησαν να τραγουδήσουν με την γνωστή βαριά προφορά τους το «σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή, σε γνωρίζω από την όψη που με βια μετράει την γη». Ένας σεισμός, τα δάκρυα της ευγνωμοσύνης και τα μάτια των Φλωρινιωτών που έβλεπαν τον Δεσπότη τους στο Άγιο Βήμα να λάμπει μαζί με τους Αγίους, που θαρρείς ξεκόλλησαν από τους τοίχους και έτρεξαν να χοροστατήσουν μαζί με τον Αρχιερέα στην χαρά την πιο μεγάλη.

Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατε, αγαπητοί μου φίλοι,

δεν βρέθηκα κοντά σας έπειτα από την ευγενική πρόσκληση του αγαπητού σας ποιμενάρχη για να σας πω έναν ενθουσιώδη λόγο σε μια σπουδαία επέτειο. Ήλθα για να θέσω με αφορμή το πρόσωπο του μητροπολίτου Πολυκάρπου τον δάκτυλον μου εις τον τύπο των ήλων. Να προβληματισθώ από το παράδειγμα ενός ιεράρχη τι σημαίνει να είσαι πραγματικός ηγέτης, τι σημαίνει να πιστεύεις, τι σημαίνει να τολμάς, τι σημαίνει ακόμη και να πεθάνεις αν χρειασθεί.

Σε μια πατρίδα από την οποία έλειψαν τα αναστήματα των μεγάλων ηγετών, σε μια πατρίδα που οι νάνοι περπατούν πάνω σε ξυλοπόδαρα επιδεικνύοντας με κομπασμό το ύψος που δεν διαθέτουν. Οι δύσκολοι καιροί γίνονται ακόμη δυσκολότεροι, όταν λείπει το πνεύμα της θυσίας από εκείνους που προΐστανται των κοινών. Γιατί και τώρα κάτω από σκλαβιά βρισκόμαστε. Μόνο που αυτή η σκλαβιά περνά μέσα από χαρτιά και συμφωνίες, υπογράφεται παρά την θέληση του λαού μας σε επίσημες αίθουσες και ένας κόσμος πρόθυμων κονδυλοφόρων προσπαθεί να φτιάξει μια εικόνα που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Μια εικόνα που ζω στην επαρχία μου σιτίζοντας καθημερινά 6500 ανθρώπους που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, με καταρρακωμένη την αξιοπρέπειά τους, χωρίς ελπίδα, χωρίς όραμα και τα νιάτα χωρίς προοπτική. Είναι η νέα μορφή σκλαβιάς, που μας επιτρέπει να κυματίζουμε τις σημαίες μας και να πανηγυρίζουμε επετείους σαν κι αυτή, αλλά που έχει υποθηκεύσει το μέλλον αυτής της γης των ηρώων και το μέλλον των παιδιών της.

Αλλά, δεν είναι ο καιρός για δάκρυα και για καταλογισμό ευθυνών, μήτε για απέλπιδες σκέψεις που θέλουν να γονατίσουν τις ψυχές μας. Πρέπει να κοιτάξουμε πίσω μας, μέσα στην μεγάλη ιστορία μας, να δούμε τι πίστευε αυτός ο λαός όταν αντιστεκόταν στους κατακτητές του, γιατί πολεμούσε, τι θυσίαζε και τέλος να προσευχηθούμε και να παρακαλέσουμε ο Θεός να αναδείξει νέους ηγήτορες που να αγαπήσουν την πατρίδα μας, να ζήσουν και να πεθάνουν γι’ αυτήν. Και τότε να’ μαστε βέβαιοι για το θαύμα και την λευτεριά μας. Τότε θα σεργιανάμε στην Ευρώπη και θα λέμε «είμαστε Έλληνες» χωρίς να σκύβουμε το κεφάλι μας. Θα μπορούμε να πούμε με θάρρος και χωρίς ντροπή ποιος χρωστάει σε ποιον…

Κι όπως έλεγε κι ο πατρο – Κοσμάς: «προσευχή χρειαζόμαστε και τότε η ψυχή του Έλληνα θα γιγαντωθεί και τότε θα φανούν και πάλι Γρηγόριοι, Πολύκαρποι και Χρυσόστομοι». Μόνον πίστη να ’χουμε και τα μάτια μας στραμμένα στον Θεό, στην ιστορία και την παράδοσή μας.

Χρόνια καλά κι ευλογημένα».

 

Ακολούθησε υπό τους ήχους των χάλκινων το παιδικό τμήμα και το τμήμα ενηλίκων του χορευτικού του Λυκείου Ελληνίδων Φλώρινας.

Η βραδιά ολοκληρώθηκε με τη βράβευση των επιτυχόντων των πανελλαδικών εξετάσεων 2013, δίνοντας με τον τρόπο αυτό τη δυνατότητα να φανεί το μέλλον της Φλώρινας και γενικότερα η νέα γενιά, γεγονός το οποίο αποτέλεσε και το σκοπό όλης της προγραμματισμένης εβδομάδας εκδηλώσεων του Δήμου Φλώρινας.

Οι εκδηλώσεις ολοκληρώνονται την Παρασκευή 08 Νοεμβρίου 2013, με την καθιερωμένη παρέλαση, όπου φέτος θα συμμετέχουν οι μαθητές από όλες τις σχολικές μονάδες του Δήμου Φλώρινας και με την υποστολή της σημαίας των 100 χρόνων.