Φτωχότερη από σήμερα η Φλώρινα και η ποίηση, φτωχότερος και ο πνευματικός κόσμος της χώρα μας, από τον πρόωρο χαμό του συμπολίτη μας Μίμη Σουλιώτη.
Ο Μίμης αγάπησε όσο κανείς άλλος τη Φλώρινα και τον Σακουλέβα, γι’ αυτό και προτίμησε να ζήσει στη Φλώρινα και όχι στις μεγαλουπόλεις που του δόθηκαν πολύ μεγαλύτερες ευκαιρίες ζωής.
Τη Φλώρινα που την σεβάστηκε, τους Φλωρινιώτες που αγάπησε, όσο κανείς άλλος. Για να δείξει τον απέραντο σεβασμό και την αγάπη του στην Φλώρινα, μας έλεγε στις πολύωρες κουβέντες μας, ανάμεσα στον βραδινό πατσά με μπούκοβο και σκόρδο, το στριφτό τσιγάρο και το κόκκινο κρασί, ότι «πριν μπεις στη πόλη πρέπει να βγάζεις τα παπούτσια σου».
Ως πραγματικός δάσκαλος και εργάτης του πνεύματος, ήταν ήρεμος και με αναλυτική σκέψη στις συζητήσεις του με τους φοιτητές και τους φίλους του, με όραμα και προτάσεις για το σήμερα και το μέλλον της πόλης, για τον πολιτισμό της και την ανάπτυξη της.
Γεννημένος στην Αθήνα το 1949, σπούδασε φιλολογία στη Θεσσαλονίκη, έκανε μεταπτυχιακά στη Βουδαπέστη και υποστήριξε το διδακτορικό του για τον Καβάφη στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Εγκαταστάθηκε στη Φλώρινα, τόπο καταγωγής της συζύγου του. Μαζί με τους Δημήτρη Καλοκύρη, Πάνο Θεοδωρίδη, Αλεξάνδρα Δεληγιώργη, και με τη συμπαράσταση του καθηγητή του ΑΠΘ, Γ. Π. Σαββίδη, συνέβαλε στη δημιουργία του περιοδικού Τραμ το 1971. Δίδαξε νεοελληνική λογοτεχνία στο Παιδαγωγικό Τμήμα του πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και πρόσφατα (2010) στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.
Το πιο ιδιάζον χαρακτηριστικό της ποίησής του, από τις πρώτες ακόμα εκδόσεις του (Σβούρα, 1972΄ Ποιήματα εν Παρόδω, 1974, Αβγά μάταια, 1998) ως την τελευταία (Κύπρον, ιν ντηντ: περιηγητικές αρπαχτές σε στίχους, 2011), είναι η οξύτατη παρωδία προσώπων, ηθών και φαινομένων της σύγχρονης ελληνικής δημόσιας ζωής, προπάντων του πανεπιστημιακού χώρου αλλά και του κύκλου των λογοτεχνών και των διανοουμένων. Η ειρωνική και παιγνιώδης οπτική του είναι εμφανής και σε πολλά από τα σχόλια και μελετήματά του.
Φρόντισε φιλολογικά πολλές ανθολογίες νεοελλήνων ποιητών στις εκδόσεις Ερμής, καθώς και τον τόμο, Φλώρινα: μια πόλη στη λογοτεχνία (2002).
Από τα πρώτα του φοιτητικά χρόνια έγγραφε άρθρα σε περιοδικά, ανέπτυξε δραστηριότητα στην Επιτροπή Λαϊκής επιμόρφωσης, τακτικός αρθογράφος της εφημερίδας «ΒΗΜΑ» των Αθηνών, πρωταγωνιστής στην έκδοση του περιοδικού «ΕΤΑΙΡΙΑ». Δραστηριοποιήθηκε στο τομέα διοργάνωση της Δημόσιας βιβλιοθήκης Φλώρινας, συντέλεσε στη δημιουργία και λειτουργία της. Ιδρυτής του «Βαλκανικού Ασύλου Ποιητών», πρωταγωνιστής στις εκδόσεις των «Πρεσπείων» και γενικά άνθρωπος των γραμμάτων, σοβαρός, απλός, καταρτισμένος με γνώσεις στη παιδία και τη φιλολογία. Βαθιά πολιτικοποιημένος με σταθερές απόψεις και ιδεολογία. Λόγω πολιτικών συγκυριών, δεν τον απολαύσαμε στον πολιτικό στίβο όταν απέσυρε την υποψηφιότητά του για το Δήμο Φλώρινας.
Για μας που τον ζήσαμε από κοντά, που μας εκμυστηρεύονταν πολλές φορές τις σκέψεις του για τη Φλώρινα και τη χώρα, για μας που άλλοτε διαφωνούσαμε και άλλοτε συμφωνούσαμε με τις πρωτοποριακές σκέψεις του που ερεθίζανε την κοινή λογική, ο πόνος και η θλίψη από τον πρόωρο χαμό του είναι μεγαλύτερος.
Αντίο φίλε Μίμη
Γιάννης Αριστείδου
Εκδότης
Χθες, Τρίτη βράδυ, πέθανε στη Φλώρινα μετά από ολιγόμηνη ασθένεια ο ποιητής και πανεπιστημιακός, ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, Μίμης Σουλιώτης.
Γεννημένος στην Αθήνα το 1949, σπούδασε φιλολογία στη Θεσσαλονίκη, έκανε μεταπτυχιακά στη Βουδαπέστη και υποστήριξε το διδακτορικό του για τον Καβάφη στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Εγκαταστάθηκε στη Φλώρινα, τόπο καταγωγής της συζύγου του. Μαζί με τους Δημήτρη Καλοκύρη, Πάνο Θεοδωρίδη, Αλεξάνδρα Δεληγιώργη, και με τη συμπαράσταση του καθηγητή του ΑΠΘ, Γ. Π. Σαββίδη, συνέβαλε στη δημιουργία του περιοδικού Τραμ το 1971. Δίδαξε νεοελληνική λογοτεχνία στο Παιδαγωγικό Τμήμα του πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και πρόσφατα (2010) στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.
Το πιο ιδιάζον χαρακτηριστικό της ποίησής του, από τις πρώτες ακόμα εκδόσεις του (Σβούρα, 1972΄ Ποιήματα εν Παρόδω, 1974, Αβγά μάταια, 1998) ως την τελευταία (Κύπρον, ιν ντηντ: περιηγητικές αρπαχτές σε στίχους, 2011), είναι η οξύτατη παρωδία προσώπων, ηθών και φαινομένων της σύγχρονης ελληνικής δημόσιας ζωής, προπάντων του πανεπιστημιακού χώρου αλλά και του κύκλου των λογοτεχνών και των διανοουμένων. Η ειρωνική και παιγνιώδης οπτική του είναι εμφανής και σε πολλά από τα σχόλια και μελετήματά του.
Φρόντισε φιλολογικά πολλές ανθολογίες νεοελλήνων ποιητών στις εκδόσεις Ερμής, καθώς και τον τόμο, Φλώρινα: μια πόλη στη λογοτεχνία (2002).
Στην οικογένεια του Μίμη Σουλιώτη καθώς και στους πολλούς κοινούς μας φίλους, η Εταιρεία Συγγραφέων εκφράζει τα πιο θερμά της συλλυπητήρια.
Δελτίο Τύπου
της Παιδαγωγικής Σχολής Φλώρινας
Φλώρινα, 27/11/2012
H Παιδαγωγική Σχολή Φλώρινας και τα Τμήματα Βαλκανικών Σπουδών και Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας στο θλιβερό άγγελμα του θανάτου του συναδέλφου και φίλου πολλών από μας Μίμη Σουλιώτη, καθηγητή Ελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου μας, συνεδρίασαν και αποφάσισαν τα εξής:
α. θεωρούν πολύ σοβαρή την απώλεια του καθηγητή, ποιητή και πνευματικού ανθρώπου Μίμη Σουλιώτη για την πόλη, το Πανεπιστήμιο, την ελληνική κοινωνία και τον πολιτισμό, ειδικά στις δύσκολες αυτές στιγμές που περνά η πατρίδα μας,
β. να εκφράσουν τα θερμά τους συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους του,
γ. να αργήσουν αύριο τα Τμήματα που βρίσκονται στη Φλώρινα και να αναρτηθούν επί τριήμερο μεσίστιες οι σημαίες στον χώρο του Πανεπιστημίου,
δ. να καταθέσουν στεφάνια στη μνήμη του, και
ε. να παραστούν σύσσωμοι, καθηγητές, φοιτητές και διοικητικό προσωπικό, στην εξόδιο ακολουθία του.
|
Ο Κοσμήτορας της Παιδαγωγικής Σχολής Οι Πρόεδροι των τμημάτων: Δημοτικής Εκπαίδευσης Φλώρινας Νηπιαγωγών Φλώρινας Βαλκανικών Σπουδών Φλώρινας Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών |
ΕΣΔΕΠ/ΠΔΜ
ΕΝΙΑΙΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
ΔΙΔΑΚΤΙΚΟΥ ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ
του Πανεπιστήμιου Δυτικής Μακεδονίας
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
O Ενιαίος Σύλλογος Διδακτικού Ερευνητικού Προσωπικού του Πανεπιστήμιου Δυτικής Μακεδονίας εκφράζει τη βαθιά του θλίψη για την απώλεια του ποιητή και ακαδημαϊκού Δημήτρη Σουλιώτη. Ο Δημήτρης Σουλιώτης εργάστηκε στο Πανεπιστήμιου Δυτικής Μακεδονίας από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του και βοήθησε στην καθιέρωσή του τόσο ως δάσκαλος αλλά και διοικητικά.
Εκφράζουμε την οδύνη μας για την απώλεια και τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένειά του,
Η Πρόεδρος Ο Γραμματέας
Άννα Σπύρτου Γιάννης Ζιώγας
Επίκουρος Καθηγήτρια Επίκουρος Καθηγητής
Παιδαγωγικό Τμήμα Τμήμα Εικαστικών
Δημοτικής Εκπαίδευσης και
Εφαρμοσμένων Τεχνών
ΨΗΦΙΣΜΑ
Η Διοικούσα Επιτροπή του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας πληροφορήθηκε τον αδόκητο θάνατο του Καθηγητή του Παιδαγωγικού Τμήματος Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου, Δημητρίου Σουλιώτη.
Υπήρξε μια προσωπικότητα ενισχυμένη με μοναδικό ήθος, ένας Δάσκαλος που ενέπνεε και κατακτούσε τη γνώση μαζί με τους μαθητές του, σταθερά και αβίαστα. Η στάση του, εγκάρδια και ανοιχτή, υπάκουε πάντα σε εσωτερικές αξίες.
Γεμάτος ευαισθησία, γνώση, διαύγεια και υψηλού βαθμού αισθητική, που διέκρινε το πλούσιο συγγραφικό του έργο γύρω από τη λογοτεχνία, τη φιλολογική κριτική, τη δημιουργική γραφή, απαγγελία και τη βιβλιολογία, οδήγησε τους νέους στην εξερεύνηση της γνώσης. Ο ίδιος και ποιητής, με πολλά ποιήματά του να έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, αποτελούσε μια φωτεινή παρουσία στο χώρο της ακαδημαϊκής κοινότητας.
Το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας εκφράζει τη βαθιά του θλίψη για την απώλεια του Καθηγητή Δημητρίου Σουλιώτη και συμπαρίσταται στους οικείους του, εκφράζοντας ολόψυχα τα συλλυπητήριά του.
Ως ελάχιστο δείγμα τιμής η Διοικούσα Επιτροπή αποφασίζει να παραστεί στην εξόδιο ακολουθία, να καταθέσει στεφάνι στη μνήμη του και να αναβάλει τα μαθήματα του Πανεπιστημίου στη Φλώρινα την Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012.
Για τη Διοικούσα Επιτροπή του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας
Ο Πρόεδρος
Καθηγητής Θεόδωρος Χατζηπαντελής
Ο Σύλλογος Φλωρινιωτών Θεσσαλονίκης συμμετέχει στο βαρύ πένθος της Φλώρινας για την νέα απώλεια ενός διακεκριμένου τέκνου της, του Καθηγητού του Πανεπιστημίου μας Μίμη Σουλιώτη, ο οποίος πολλά προσέφερε στον τόπο μας στον χώρο των Γραμμάτων , του Πολιτισμού και της ανάδειξης της “ξεχασμένης” από το “Κέντρο” Πόλης μας. Πολυγραφότατος , με γενναία και τέμνουσα πένα, άσκησε υψηλοτάτου επιπέδου αρθρογραφία σε έντυπα πανελλήνιας εμβέλειας και κύρους. Η απώλειά του , κάνει την κοινωνία της Φλώρινας πολιτισμικά και πνευματικά πιο φτωχή. Είμαστε σίγουροι ότι θα βρει πολλούς μιμητές και οι διάδοχοί του θα ακολουθήσουν τις παρακαταθήκες του και θα συμβάλλουν στις δύσκολες στιγμές που διέρχεται ο Ελληνισμός ώστε ο τόπος μας να ξανααναστηθεί. Είμαστε σίγουροι ότι αυτό θα είναι το καλύτερο Μνημόσυνο για τον Μίμη…
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΜΙΜΗ
Απώλεια σημαντική για τη Φλώρινα είναι η απώλεια του Μίμη Σουλιώτη.
Έρημη στις εσχατιές της Ελλάδας η Φλώρινα είχε πάντα και έχει ακόμα ανθρώπους που την έκαναν ξεχωριστή. Ιδιαίτερα στον πολιτισμό. Ένας από αυτούς ήταν ο Μίμης.
Μου τον γνώρισε ο αείμνηστος γιατρός Χρήστος Παπαγιαννάκης, ένας από τους μέντορές μου στην πολιτική σκηνή της Φλώρινας το Πάσχα του 1989.
Ωραίος ο Μίμης, αριστοκρατικός, με μια ραθυμία και μια νωχελικότητα που έκρυβαν τα πάθη του. Την ποίηση, τη διδαχή, το πάθος για το καλό ποδόσφαιρο, το πάθος για τις όμορφες ποιητικές γυναίκες, το πάθος για το καλό κρασί.
Τα λόγια του είσανε οπλισμένα με σφοδρές ποιητικές εκρήξεις αλλά και με ριπές αφοπλιστικού χιούμορ.
Ο Σουλιώτης γνώρισε τη ζωή από τα μέσα Της. Αγαπούσε τη Φλώρινα και το Αμύνταιο –ω της εκπλήξεως- και αγωνιούσε για τη μοίρα τους.
Παράδεισος του Μίμη Σουλιώτη επίγειος ήταν η λογοτεχνία. Έγραψε ωραία ποιήματα και εξέδωσε βιβλία για την ποίηση όλως ιδιαίτερα όπως το περιοδικό ASSYLUM. Ένα ποιητικό μαγκαζίνο για την ποίηση στα Βαλκάνια. Η Αθήνα τον άφηνε αδιάφορο. Η Θεσσαλονίκη λιγότερο. Η Κύπρος τον συγκινούσε. Τα Βαλκάνια όμως τον πλήγωναν. Την έλεγε συχνά τη φράση του Εγγονόπουλου: «Εδώ είναι Μπαλκάνια δεν είναι παίξε γέλασε».
Μας συνέδεσε ευθύς εξαρχής φιλία αληθινή και οι συζητήσεις μας κρατούσαν τρεις και τέσσερις και δέκα ώρες. Αναδείκνυε τα προσόντα του συνομιλητή του αλλά υπερασπιζόταν με μένος τα θέματα που ο ίδιος θεωρούσε σημαντικά. Μετά από κάποιο διάστημα κοιμόμουν σπίτι του. Στο υπέροχο νεοκλασικό της οδού Μεγάλου Αλεξάνδρου. Εκείνο που επρόκειτο να γίνει βιβλιοθήκη της Φλώρινας κάποτε και υπήρξε για λίγο έδρα του «Δημοκρατικού Σταθμού Φλώρινας» που είχαμε δημιουργήσει μαζί με τον Αιμίλιο Ασπρίδη, τη Χρύσα Μάντση και λίγους ακόμα φίλους. Στο σπίτι μεγάλωσα και ζούσα σαν συγγενής που είχε έρθει από τον Καναδά ή από την Αμερική ή από τις Αουστράλιες. Μεγάλωνα εν μέσω της ευδαιμονίας τριών ξεχωριστών παιδιών της Μάγδας, του Παναγιώτη και της Δανάης. Και φυσικά πλάι στον Μεκάση, ισόβια νύφη, πρόσωπο με υπόκωφη δύναμη και αρχοντιά. Δεν λογιάζεται Μίμης χωρίς Μεκάση. Το σπίτι ήταν ακριβώς απέναντι από την ταβέρνα του Χάσου και τις παγωμένες νύχτες που το χιόνι έξω έπιανε τα δύο μέτρα μέσα στο δωμάτιο πλάι στη σόμπα πύρωνε το αίνιγμα της φιλίας μας όπου η νύχτα έπινε την αυγή και το βαθύχρωμο πουλί της Αγάπης τιτίβιζε. Η ταβέρνα του Χάσου, θυμάμαι πόσο τον συγκινούσε η σκέψη ότι αποξεχνιόταν εκεί τα βράδια ένας από τους ωραιότερους άνδρες που πάτησαν ποτέ αυτόν τον πλανήτη και ένας από τους μεγαλύτερους κινηματογραφικούς αστέρες ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι μετέωρος σιγοψιθύριζε καλησπέρα στους θαμώνες και σκύβοντας σε μια γωνιά παραδιδόταν επί ώρες στους συλλογισμούς του παρέα με τα ξινόμαυρα του Αμυνταίου που έκαναν ανάλαφρη τη βαριά περιπέτεια που είναι η Ζωή…
Ο Σουλιώτης κάθε βράδυ έκοβε λίγο και ξέφτιζε το κινδυνόσχοινο της ζωής του. Ο αφορισμός του Θόδωρου Αγγελόπουλου από τον Καντιώτη μια κίνηση συνήθους ρίσκου κυρίως για να προκληθεί θόρυβος, έκανε έξαλλο το Σουλιώτη που είχε προσωπικές πικρίες από το Γέροντα. Τώρα πια δεν κρατιόταν και έριχνε αυτός τους κεραυνούς και τους αναθεματισμούς του…
Δεν γεννήθηκα για να καλογερέψω. Τύποι σαν το Σουλιώτη με γοήτευαν και με συνέπαιρναν δια παντός. Άσχετα που ήρθαν και δύσκολες ώρες και δύσκολες σκέψεις και δύσκολα λόγια στη σχέση μας…
Ο Σουλιώτης σαν συνομιλητής δεν είχε ταίρι. Συγχορδίες γνώσεων, ποίησης, λογοτεχνίας, ιστορίας, γλώσσας κυρίως, δημιούργησαν μέσα του εξαίσιες πανίδες και χλωρίδες, λίμνες και ποτάμια και μικροθάλασσες πράσινες και αρμυρές.
Φανατικός Μάρκος αυτός, Τσιτσάνης εγώ. Ιταλία αυτός, Βραζιλία εγώ. Καβάφης αυτός, Ρίτσος εγώ. Κενταυρικός τύπος σε όλα. Μισός ήταν και μισός δεν ήταν. Στο σπίτι του φρόντισε να με γνωρίσει με πολλούς ανθρώπους που καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό τη δική μου πολιτική πορεία αλλά και τα πεπραγμένα της Φλώρινας. Μου γνώρισε τον «μικρό Λένιν» τον Τραϊανό Πετκάνη μου μίλησε με εξαιρετικά λόγια για τον Αιμίλιο Ασπρίδη και μου γνώρισε και την Ηλέκτρα Πιτόσκα. Αινιγματική γυναίκα, όμορφη από κορφής μέχρι ονύχων, ερεθιστική στους διαλόγους αλλά και κάτι σαν τη Δαλιδά που σημαίνει πως αργά ή γρήγορα θα σε κουρέψει με το ψαλίδι της…
Χειμώνες ατέλειωτοι που χάνονταν στα ποτά και στα τσιγάρα και παρέμενε σαν οίνος εξαίσιος η χυμώδης αυθαιρεσία να πιστεύουμε ότι όλα μπορούσαμε να τα κάνουμε και η Ζωή ήταν με το μέρος μας. Αμ, δε!
Όλοι ζητούσαμε τα μεγάλα τα κυνήγια και καθώς ήμασταν –έτσι πιστεύαμε- μάγκες και νταήδες υποτάσσαμε το αύριο πριν ακόμα έρθει… Ο Μίμης είναι από τους πρώτους που με βοήθησαν αφάνταστα στο να πραγματοποιήσω το όνειρό μου με τις γιορτές στις Πρέσπες και στον Άγιο Αχίλλειο. Έδωσε άλλες διαστάσεις στο φεστιβάλ. Επιμελήθηκε μιας εικοσάδας εκδόσεων εξαιρετικών για την περιοχή και πολύ τολμηρών θα έλεγα ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα.
Μας γνώρισε τον Δημήτρη Καλοκύρη που αυτός έδωσε υψηλή αισθητική και στις εκδόσεις και στις προσκλήσεις και στα προγράμματά μας. Κανένα φεστιβάλ δεν μπορεί να συγκριθεί με την αισθητική των εκδόσεων που είχαν κυρίως τα πρώτα χρόνια οι «Πρέσπες».
Πολιτικά ο Μίμης ήταν ένας ευρύχωρος αριστερός που μπορούσε να χωρέσει μέσα του κάθε φωτισμένο δεξιό αλλά και κάθε αδογμάτιστο Πασόκο. Έβλεπε μακριά. Ήταν οραματιστής.
Έτσι που τον κυρίευσε με μιας ο θάνατος και καθώς δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο, μαρμάρωσα, και τώρα αναπολώ το λόγο του τις ειρωνικές του αναφορές σε πρόσωπα και πράγματα τον τρόπο με τον οποίο ήθελε να σηκώσει ψηλότερα το Πανεπιστήμιο, τη γλυκύτητα με την οποία αποζητούσε να δέσει κάθε βράδυ σε κάποιο από τα ασυνήθιστα ταβερνάκια της Φλώρινας…
Στα εθνικά θέματα είχε όλως ιδιάζουσες απόψεις. Κατά τη γνώμη μου έβλεπε πολύ πιο μακριά από όλους μας. Με κιάλια έβλεπε άλλους ουρανούς, άλλους ήλιους και άλλα φεγγάρια με τις γείτονες χώρες.
Τα τελευταία χρόνια είχε καταλάβει πως είχε κουραστεί αρκετά. Θες λίγο η ανερμάτιστη πολιτική εξέλιξη, θες οι ξαφνικές παγωνιές που έχουν τα χρόνια μετά τα πενήντα, θες ότι δε μπορείς να κλάψεις πια με μερικά πράγματα που βλέπεις στην πατρίδα σου τόσο τραγικά που ούτε η Λύπη θα έκλαιγε μαζί τους, τον λύγισαν…
Λίγο τα ανθρώπινα, λίγο τα ακαδημαϊκά, λίγο τα ελλαδικά, λίγο τα διεθνή, τον λίγνεψαν τον Μίμη. Τον αδυνάτησαν. Απομονώθηκε περισσότερο στο εαυτό του και στο σπίτι και ξαφνικά τον χτύπησε και αυτόν ο ακατονόμαστος και μας τον πήρε μέσα από τα χέρια χωρίς να μπορεί να προλάβει να προβάλει αντίσταση κανένας…
Δεν είμαι έτοιμος να γράψω περισσότερα. Ο καημός του θανάτου του κόβει τα λόγια.
Πάντως ο Μίμης, αυτό που γύρευε να γίνει, Ήταν.
Εργάστηκε σκληρά σε μέρη σαν τα δικά μας όπου οι άνθρωποι ανεξήγητα δύσκολα αναγνωρίζουν τις αληθινές αξίες. Και στα στήθια αυτού του ανδρός φώλιασαν αληθινές αξίες. Γι’ αυτό και η ζωή του προκαταβάλει σήμερα τους οφειλόμενους οβολούς της Λύπης της Αγάπης της Αναγνώρισης και της Ευχής.
Τώρα τον βλέπω αχνά μέσα από τις χαραμάδες του ύπνου να χαμογελάει ειρωνικά και με φιλοπαίγμονα διάθεση να λέει: «Εγώ φεύγω, εσείς να δούμε τώρα».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΑΝΗΣ
Θέμα: Για το θάνατο του Μίμη Σουλιώτη
Ως βουλευτής του Νομού εκφράζω τη βαθιά μου θλίψη για την απώλεια του ποιητή και ακαδημαϊκού Μίμη Σουλιώτη. Το κενό που αφήνει πίσω του στα Γράμματα είναι δυσαναπλήρωτο, ιδιαίτερα σήμερα στη δύσκολη εποχή που διανύουμε.
Εκφράζω ολόψυχα τα πιο θερμά και ειλικρινή μου συλλυπητήρια στην οικογένειά του και στους οικείους του.
Θανάσης Γερμανίδης
Βουλευτής ΣΥ.ΡΙΖ.Α – Ε.Κ.Μ.
Νομού Φλώρινας
Ψήφισμα Γενικής Συνέλευσης Καθηγητών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης
για τον αποβιώσαντα Μίμη Σουλιώτη
Η τακτική Γενική Συνέλευση των καθηγητών της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης συμμετέχει με οδύνη στο βαρύτατο πένθος της τοπικής κοινωνίας για τον αδόκητο και πρόωρο χαμό του Συναδέλφου Μίμη Σουλιώτη.
Πνευματικός άνδρας με υψηλό φρόνιμα και ανήσυχο πνεύμα, σφράγισε τα Γράμματα, υπηρέτησε με συνέπεια κάθε μετερίζι που του ανατέθηκε, στήριξε στην προσπάθεια τους συναδέλφους, πήρε πρωτοβουλίες που ως παρακαταθήκη θα εμπνέουν νεωτέρους.
Αποτίνει φόρο τιμής στην προσωπικότητα του εκλιπόντος για την αδαπάνητη προσφορά του και εύχεται ανάπαυση αυτού στις αιωνίους μονές.
Ε.Λ.Μ.Ε. Φλώρινας
